Ταξίδι στη βροχή...

Μια σημαντικότατη νίκη, σ' ένα παιχνίδι τελικό. Μια νίκη που ουσιαστικά εδραιώνει την ομάδα στην τετράδα και κλειδώνει τον προκαθορισμένο στόχο που τέθηκε στην αρχή της χρονιάς. Φυσικά, τίποτα δεν έχει κριθεί και η ομάδα καλείται να μείνει συνεπής και συγκεντρωμένη, για να μην γρεμίσει ό,τι με τόσο κόπο έκτισε μέχρι σήμερα. 

Πλέον, η ομάδα μας, έχει πείσει τον καθένα, πως ούτε πυροτέχνημα είναι, ούτε συγκυριακά βρίσκεται εκεί που βρίσκεται. Τουλάχιστον, έχει κερδίσει το σεβασμό του φίλαθλου κοινού της Κύπρου, γιατί από δημοσιογραφικής πλευράς και οπτικής η ΑΕΚ δεν πουλά και η ΑΕΚ δεν γεμίζει το μάτι. Βλέπετε δεν έχει στρατό κακομαθημένων οπαδών που εξυπηρετούν αγωνιστικά και πολιτικά (;) συμφέροντα, δεν έχει ψευτόμαγκες που κρύβονται πίσω από κουκούλες και δεν έχει διοίκηση που να εξυπηρετεί άλλα συμφέροντα εκτός από αμιγώς αθλητικά. Και τέλος, δεν έχει πληρωμένους «δημοσιογράφους» που να την εξυμνούν μέρα νύχτα για το ελκυστικό της ποδόσφαιρο και τις προοπτικές της. Είναι ίσως η μοίρα του σκαλιώτη, να θεωρείται από τα πρωτευουσιάνικα Μέσα, ως πολίτης δεύτερης κατηγορίας που τρώει κουτόχορτο. Δεν πειράζει όμως. Εμείς κάνουμε τον ωραίο μας αγώνα και στο κάτω κάτω, αυτά που ζούμε στο φετινό πρωτάθλημα δεν αναμένουμε να τα διαβάσουμε στην κάθε φυλλάδα. Τα ζήσαμε πέρσι με την πρόκριση στους ομίλους και τα ζούμε φέτος με την πορεία πρωταθλητισμού που κάνουμε. Και όπου μας βγάλει. Απλά ως τροφή προς σκέψη προς διάφορους ξερόλες και αυθεντίες του αθλήματος που μιλούν με ύφος καρδινάλιου… πώς γίνεται η αελ να είναι ικανή ακόμη και για το πρωτάθλημα, ενώ η ΑΕΚ που είναι τρίτη με απόσταση ενός βαθμού από τον δεύτερο αποελ, να πηγαίνει μόνο για την τρίτη ή έστω τη δεύτερη θέση;

Εκείνο που κρατώ από το χθεσινό παιχνίδι, είναι πως σε ένα παιχνίδι που δεν ήταν από τα καλύτερα μας κερδίσαμε. Στα ντέρμπι, εκείνο που μετρά είναι η νίκη. Τίποτα άλλο. Τα υπόλοιπα είναι για δημόσια κατανάλωση και για συζητήσεις καφενειακού επιπέδου, ή αν θέλετε κυπριακού δημοσιογραφικού επιπέδου!  Επειδή δεν γίνεται όταν η ανόρθωση νικά την ΑΕΚ με δύο ευκαιρίες να μιλά το μέταλλο του επίδοξου πρωταθλητή που με τη μισή ευκαιρία κάνει γκολ, αλλά όταν η ΑΕΚ νικά την ομόνοια, μέσα έξω, να μιλά η τύχη και τις εντυπώσεις να τις κερδίζει η ομόνοια. Φυσικά αυτά τα οξύμωρα μόνο στο δικό μας μοναδικό χώρο του ποδοσφαίρου συμβαίνουν. Όπως και το να δείχνεται κάρτα και μετά να ακυρώνεται επειδή συνεπάγεται αποβολή. Για τον παράγοντα διαιτησία θα αναφερθώ όμως ενδελεχώς πιο κάτω!

Η ομάδα μας κέρδισε χθες, επειδή πραγματοποίησε ένα διαστημικό εικοσάλεπτο. Τόσο χρειάστηκε για να ισοπεδώσει την ομόνοια. Μετά ναι, κλειστήκαμε πίσω, ναι δώσαμε χώρο στον αντίπαλο, ναι κινδυνέψαμε και καρδιοχτυπήσαμε.  Όπως το αποτέλεσμα κρατάμε και τίποτα άλλο. Στα ντέρμπι η νίκη μετρά και όχι η εμφάνιση. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Κρατώ επίσης τη νίκη σε δεύτερο συνεχόμενο ντέρμπι, με δυο παίκτες στην ενδεκάδα που δεν ξανάπαιξαν. Ο Ρομέρο, που παρά τον λάθος υπολογισμό του στο γκολ που δεχθήκαμε, ήταν θετικός και ο Μέρσιο που για ντεμπούτο με τέτοιο βαθμό δυσκολίας, τα πήγε εξαιρετικά. Γενικά, δεν παίξαμε καλά και για πρώτη φορά χάσαμε την κατά κράτος κατοχή της μπάλας. Η άμυνά μας όμως, δήλωσε παρόν. Ο Σεράν ήταν εντυπωσιακός, το ίδιο και ο Ντε Κλερ. Ευτυχώς δεν μας στοίχησε η κακή μέρα του Τζέισον Δημητρίου και του Μάτσι. Πρέπει επίσης να ληφθεί υπόψη, ο βροχερός καιρός που δυσκόλεψε σε μεγάλο βαθμό τις προσπάθειες των παικτών μας.

Θα αναφερθώ ειδικά στον Κούλλη Παύλου, και το κάνω τώρα που η ομάδα είναι στα πάνω της και θεωρώ πως δεν του ασκείται άδικα κριτική. Στη φάση που διεκδίκησε πέναλτι και αποβολή του Λεβίτα, αν και οι πλείστοι αναλυτές διαιτησίας τον δικαιώνουν, κρίνω πως ο ίδιος είχε αποφασίσει να πέσει. Και δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνει. Δεν γίνεται να είσαι φάτσα με το τέρμα, να έχεις την ευκαιρία να τελειώσεις το παιχνίδι (σε ένα σημείο που η ομάδα σου έχει κλειστεί και κάνει φάσεις με το σταγονόμετρο) και να εκμαιεύεις το  πέναλτι. Εντάξει υπήρχε επαφή. Αλλά όχι τέτοια για να πέσει σαν ηλεκτρισμένος στο χορτάρι. Εδικά όταν αγωνίζεσαι σε μια ομάδα που τα πέναλτι τα παίρνει με το στανιό. Εξάλλου ο Παύλου μας έχει συνηθίσει στα εύκολα πεσίματα, οπότε πιθανόν ο διαιτητής να τον αγνόησε. Στην τελική, όταν ο διαιτητής στο δεύτερο ημίχρονο σε σφυρίζει 70-30, δεν ρισκάρεις να πέσεις. Πας να σκοράρεις! Σε συνέχεια με την άρνηση του παίκτη να πανηγυρίσει το γκολ που πέτυχε με την αλκή, απλά θα ήθελα να σχολιάσω πως τον εγωισμό ο κάθε παίκτης πρέπει να τον βγάζει για το καλό της ομάδας του και όχι για το να αποστομώνει τους οπαδούς. Οι οπαδοί έχουν αισθητήριο και κρίση. Στο παιχνίδι με τον απόλλωνα χειροκροτήθηκε θερμά ο ίδιος παίκτης και όχι άδικα. Έδωσε τη ψυχή του για την ομάδα και το είδαμε όλοι. Οπότε ας αφήσει στην πάντα τους εγωισμούς και τους βεντετισμούς και ας μας δείξει στο γήπεδο ποιος είναι. Μπάλα αναντίλεκτα ξέρει και σαφώς μπορεί να βοηθήσει την ομάδα. Καθρέφτης είναι το γήπεδο και εκεί δίνονται οι απαντήσεις.

Άφησα τελευταίο το κεφάλαιο διαιτησία στο συγκεκριμένο παιχνίδι, αλλά κρίνω πως είναι σημαντικός παράγοντας. Ειδικά σήμερα, έχει περάσει προς τα έξω, πως η ομόνοια αδικήθηκε κατάφορα από τη διαιτησία, από σωρεία διαδικτυακών  Μέσων. Το ίδιο αφέθηκε να νοηθεί στις δηλώσεις του προπονητή της ομόνοιας και των εκπροσώπων της. Η δική μου άποψη, είναι πως αν μια ομάδα αδικήθηκε στο παιχνίδι, αυτή είναι η ΑΕΚ. Ας ξεκινήσουμε από το πέναλτι. Παρά την προηγούμενη μου τοποθέτηση, επαφή υπήρχε και το έχω ως δεδομένο πως οποιαδήποτε άλλη ομάδα από τις μεγάλες θα το έπαιρνε χαλαρά και χωρίς δεύτερη σκέψη. Συνεπώς εκτός από την εσχάτη των ποινών, θα είχαμε και αποβολή του τερματοφύλακα. Αντιλαμβάνεστε την αλλαγή στις ισορροπίες του παιχνιδιού. Προχωρούμε, στην «περίεργη» απόφαση για την επίδειξη κάρτας σε παίκτη και μετά την αναίρεσή της για αδιευκρίνιστους λόγους. Είναι εμφανές πως ο Λεάντρο αντίκρισε κάρτα. Μπροστά στον διαιτητή ήταν! Το γιατί λίγα δευτερόλεπτα μετά, ο διαιτητής μετάνιωσε, νομίζω είναι εύκολο να απαντηθεί. Αντιλήφθηκε πως θα έπρεπε να αφήσει την ομόνοια με παίκτη λιγότερο, πράγμα απαγορευμένο για τα κυπριακά δεδομένα (όχι τόσο για να ευνοηθεί η ομόνοια, όσο για να τιμωρηθεί η ΑΕΚ, που κάποιοι δεν την θέλουν στην τετράδα ή και πιο πάνω). Ο διαιτητής χαρίστηκε και σε αρκετές περιπτώσεις σε παίκτες της ομόνοιας. Κλασικό παράδειγμα ο τραυματισμός του Ντε Κλερ, με δολοφονικό τάκλιν που δεν δόθηκε καν φάουλ. Επίσης, ο διαιτητής,  σ’ ολόκληρο το δεύτερο ημίχρονο σφύριζε «ομόνοια» και ήταν εμφανής ο πρόθεσή του, να την στήσει έξω από την περιοχή μας. Η ομόνοια φωνάζει για μια φάση και μόνο, που μάλλον έχει δίκαιο, αλλά όπως αντιλαμβάνεστε η ετεροβαρής διαιτησία μάλλον την ευνόησε παρά την αδίκησε!

Τελειώνοντας, θα ήθελα να αναφέρω πως ακόμη τίποτα δεν κατακτήθηκε. Κρατώ πως από τις μεγάλες ομάδες, η μοναδική ίσως που κατά διαστήματα έπαιξε καλύτερά μας στα μεταξύ μας παιχνίδια ήταν η ομόνοια, την οποία όμως κερδίσαμε δυο φορές. Συνεπώς, με λίγη περισσότερη προσοχή, στο δεύτερο γύρο μπορούμε ακόμη καλύτερα. Όλα αυτά, με την αναγκαία συμπαράσταση των οπαδών μας. Χωρίς εμάς, η ομάδα δεν πάει πουθενά. Έστω και τώρα οφείλουμε να το αντιληφθούμε. Όλοι μαζί μπορούμε πολλά! Την Τετάρτη λοιπόν, όλοι ΓΣΖ για το κύπελλο και μετά όλοι μαζί ΓΣΠ για να συνεχίσουμε τον τίμιο και όμορφο αγώνα μας.