Τρίγωνα ΚΑΤΑΛΑντα μες τη Λεμεσό ….

Τελευταίο παιχνίδι για το 2012. Μια χρονιά από τις πιο σημαντικές στην ιστορία της νεοσύστατης ομάδας μας, με ευρωπαϊκά ταξίδια και ψηλές πτήσεις. Μια χρονιά που τελειώνει με την ομάδα μας στα ψηλά του βαθμολογικού πίνακα, με μεστές και πειστικές εμφανίσεις και μια ομάδα που απέδειξε στις γνωστές δημοσιο…γραφικές Κασσάνδρες πως είναι εδώ για να μείνει. 

Ψες, δεν το κρύβω πως έφυγα από το Τσίρειο πιο περήφανος από ποτέ, στο φετινό πρωτάθλημα. Πιο περήφανος και από το σπουδαίο διπλό στο ΓΣΠ απέναντι στον αποέλ. Η ψεσινή επικράτηση ήταν εμποτισμένη με μαγκιά, καρύδια, προσωπικότητα, πάθος, αυτοθυσία. Έντεκα και μετά από «κορακίστική» παρέμβαση δέκα παλικάρια,  που ήταν έτοιμα να πεθάνουν μαζί με τον προπονητή  τους. Τα έδωσαν όλα μέσα στον αγωνιστικό χώρο απέναντι σε όλους και σε όλα. Τέτοιες εμφανίσεις δεν σε κάνουν απλά υπερήφανο, αλλά σε πωρώνουν και σε ντοπάρουν για τη δύσκολή συνέχεια που ακολουθεί!

Είναι σημαντικό να αναφερθεί πως και τα δύο γκολ της ομάδας μας επιτεύχθηκαν από δύο παίκτες της αμυντικής γραμμής. Ο Δημητρίου σκοράρει για τρίτη φορά στο φετινό πρωτάθλημα και συνεχίζει τις εκπληκτικές του εμφανίσεις, κρατώντας ολόκληρη την δεξιά πλευρά, ενώ ο Καταλά, εκτός από σπουδαίος αμυντικός και στυλοβάτης της αμυντικής γραμμής, άνοιξε λογαριασμό στο φετινό πρωτάθλημα με ένα γκολ που ισοδυναμεί με τρίποντο.  

Θα ήταν άδικο να ξεχωρίσουμε κάποιους στο παιχνίδι με τον απόλλωνα. Όσοι αγωνίστηκαν ήταν απλά υπέροχοι. Θα αναφερθώ μόνο σε τρεις παίκτες, χωρίς να θέλω να αδικήσω όλους τους υπόλοιπους. 

• Πρώτος και καλύτερος ο Φαν Ντάικ. Ψες έδειξε γιατί είναι τόσο απαραίτητος για την ομάδα μας. Ο Ολλανδός, μετά την αποβολή του Μαραγκού, κρατούσε το κέντρο μόνος του. Οργάνωνε, μάρκαρε, κάλυπτε τα κενά όπου δημιουργούνταν, με ασταμάτητα τρεξίματα και με περίσσιο πάθος. Δεν είναι ο παίκτης που θα σε εντυπωσιάσει με μια περίτεχνη ενέργειά του, αλλά είναι ο παίκτης που θα βγάλει το λάδι των αντιπάλων και θα βοηθήσει τους συμπαίκτες του να αναδειχθούν. Στο ψεσινό παιχνίδι ήταν με διαφορά ο καλύτερος παίκτης της ομάδας, γιατί ακριβώς στο σημείο που τα πράγματα έδειχναν να στραβώνουν, πήρε την ομάδα πάνω του για τη μεγάλη αντεπίθεση.

• Ειδική αναφορά κατ’ εμένα πρέπει να γίνει στον Μάτσι. Ένας παίκτης που μετά το τέλος της καλοκαιρινής προετοιμασίας ήταν με το ένα πόδι στην πόρτα της εξόδου, με σκληρή δουλειά και με το κεφάλι κάτω, ανάγκασε τόσο το προπονητικό τιμ όσο και τους οπαδούς μας, να τον αγαπήσουμε. Δίκαια άκουσε το όνομα του στα χείλη των οπαδών, επειδή ψες … και όχι μόνο … έθελξε με την απόδοση του. Αναστάτωσε την αντίπαλη άμυνα και ήταν μόνιμη πηγή κινδύνων στο παιχνίδι.

• Τελευταίο μα όχι έσχατο, άφησα τον Καταλά. Παίκτης με ποδοσφαιρική παιδεία, είναι εμφανές πως δεν ήρθε στην Κύπρο για διακοπές. Προσωπικά τον θεωρώ τον καλύτερο αμυντικό του πρωταθλήματος και ψες εκτός από τις αμυντικές του αρετές, μας έδωσε και το πολυτιμότατο τρίποντο, σκοράροντας το πρώτο του γκολ στο πρωτάθλημα. Είναι τιμή για την ΑΕΚ αλλά και για το κυπριακό ποδόσφαιρο να υπάρχουν τέτοιοι παίκτες στα γήπεδά μας.

Γενικότερα, η φετινή ΑΕΚ, είναι ΟΜΑΔΑ, με όλη τη σημασία της λέξης. Ο κάθε παίκτης έχει το ρόλο του στο γήπεδο, ο ένας παλεύει για τον άλλο, δεν υπάρχουν βεντετισμοί και κάθε αγώνας έχει και διαφορετικό/ους πρωταγωνιστή/ες. Είναι μια ομάδα του προπονητή της, ο οποίος έχει πραγματοποιήσει ένα ποδοσφαιρικό θαύμα. Μέσα σε λίγους μήνες, έχει μεταμορφώσει την ομάδα μας προς το καλύτερο, χωρίς πολλές προσθήκες σε σχέση με το περσινό ρόστερ. Η δε αλλαγή στο αγωνιστικό στυλ της ομάδας, είναι και η σφραγίδα του προπονητή και η πιο τρανή απόδειξη για την εξαιρετική δουλειά που κάνει στην ομάδα. Υπάρχει επίσης ο απαραίτητος εγωισμός για να μπορεί η ομάδα να αντιδρά ακόμη και με κόντρα διαιτησίες και απέναντι στις εκάστοτε προκλήσεις. Το έδειξε στο παιχνίδι με τον απόλλωνα με το παραπάνω, το έδειξε με τον αποέλ, το έδειξε σε τόσα άλλα παιχνίδι. Κρατώ επίσης τον πανηγυρισμό των παικτών στο τέλος του αγώνα, ένδειξη του πόσο καλή ατμόσφαιρα υπάρχει στην ομάδα και πόσο «οικογένεια» αισθάνονται.

Θα ήθελα τελειώνοντας να αναφερθώ και στον αντίπαλο του ψεσινού παιχνιδιού. Αναντίλεκτα ο απόλλωνας είναι μια από τις ιστορικές και μεγάλες ομάδες του πρωταθλήματος. Δεν τον τιμά καθόλου όμως, η συμπεριφορά των παικτών του και του προπονητή του κατά τη διάρκεια αλλά και στο τέλος του ψεσινού παιχνιδιού. Ειδικά ο προπονητής του απόλλωνα, Νίκκι Παπαβασιλείου, ήταν προκλητικός καθ’ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού, κάνοντας χειρονομίες και προκαλώντας. Είναι γνωστό το ποιόν του αντρός και δεν ξενίζει η συμπεριφορά του, αλλά θεωρώ πως κάποιος είτε από την ομάδα του είτε από την ΚΟΠ, θα έπρεπε να του τραβήξει το αυτί. Είναι επίσης καλό, να μάθει να σέβεται τους αντιπάλους και να μάθει να χάνει με αξιοπρέπεια, αποφεύγοντας τις γελοιότητες. Ας παραδειγματιστεί από τον Σιμόν στο κάτω κάτω, που διακρίνεται για το ήθος του, έχει τα κότσια να απολογείται όταν παρεκτρέπεται και αναγνωρίζει την ανωτερότητα των αντιπάλων όταν αυτό συμβαίνει και δεν ψάχνει για φτηνές δικαιολογίες, που προφανώς έχουν στόχο να αποπροσανατολίσουν ή να φανατίσουν. Ο Νίκκι ανέφερε πως «το παιχνίδι άλλαξε μετά την άδικη αποβολή του παίκτη του σε μια φάση που ήταν καν φάουλ». Απλά για ενημέρωση, το φάουλ ήταν πεντακάθαρο –εξάλλου ακόμα και ο τρόπος που πέφτει ο Κωνσταντίνου είναι αρκετός για να τιμωρηθεί. Να θυμίσω επίσης πως ο Κωνσνταντίνου θα έπρεπε να αποβληθεί σε δύο περιπτώσεις προηγουμένως με απευθείας κόκκινη. Αναφέρομαι στη φάση στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου που κτυπά τον Μαραγκό (πριν ακολουθήσει η γενική σύρραξη) και κατά την αποβολή του Μαραγκου που και πάλι προσπάθησε να τον κτυπήσει. Το μόνο μου σχόλιο για τον παίκτη του απόλλωνα είναι πως με όποιο δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις. Και ο νοών...νοείτω.

Ο κόσμος θα μπορούσε να είναι περισσότερος, αλλά ακόμη και οι χίλιοι που ακολουθήσαμε, δώσαμε τη μάχη μας στην κερκίδα και θεωρώ πως βάλαμε και εμείς το δικό μας λιθαράκι. Αισθάνομαι πως το είχαν ανάγκη και οι παίκτες και η φωνή των οπαδών μας τους έδωσε την κατάλληλη ώθηση για να πετύχουν την υπερπολύτιμη νίκη. Εξάλλου ο πανηγυρισμός στο τέλος των παικτών, μαζί με τους οπαδούς και το παρατεταμένο χειροκρότημα δείχνει πως υπάρχει αμφίδρομη αγάπη και σεβασμός.

Οι δημοσιογράφοι, συνεχίζουν να μας έχουν τέταρτη ή πέμπτη είδηση, ένδειξη πως ακόμη μας υποτιμούν και δεν μας λογαριάζουν, μιας και είναι γνωστό πως έχουν εντολές να λιβανίζουν τις ομάδες του κατεστημένου και τα γνωστά χαϊδεμένα παιδιά. Δεν πειράζει όμως. Ξιδάκι φίλτατοι δημοσιογράφοι. Για το πείσμα σας η ομάδα θα συνεχίζει να σας απογοητεύει και να σας αποστομώνει.

Τέλος, εύχομαι σε όλους τους πιστούς οπαδούς της ομάδας, καλές γιορτές και κάθε ευτυχία σε σας και τις οικογένειές σας. Μακάρι το 2013 να πραγματοποιήσει όλες σας τις ευχές και να φέρει την ΑΕΚάρα μας ακόμη πιο ψηλά!