Το μπάσκετ είναι Λάρνακα... την Τρίτη ξαναγράφουμε ιστορία

Κάποιοι από εμάς ευτυχίσαμε να ζήσουμε τις τεράστιες επιτυχίες της αρμάδας του Νιούμαν και δακρύσαμε με όσα πέτυχε αυτή η ομάδα πρότυπο. Η Λάρνακα τη δεκαετία του 90’ ήταν περήφανη για το καλαθοσφαιρικό θαύμα του Πιολά, με πρωταθλήματα, ευρωπαϊκές επιτυχίες και ένα κατάμεστο Κοινοτικό στάδιο που ήταν πολύ μικρό για να χωρέσει τους πιστούς λαρνακείς. Ποιός θα ξεχάσει άραγε, το παιχνίδι εναντίον του Πανιωνίου, του Γιαννάκη και του Φάνη στη Λάρνακα; Ποιος μπορεί να ξεχάσει τη Ρεάλ του Σαμπόνις που έπαιξε στο «κλουβί» του Κοινοτικού; Ποιός μπορεί να βγάλει από το μυαλό του την κατάκτηση του πρωταθλήματος στο κεκλεισμένων των θυρών Κοινοτικό, με τους οπαδούς να προσπαθούν να ρίξουν τη σιδερένια πόρτα για να μπουν στο γήπεδο και να σηκώσουν στους ώμους τους τα παλικάρια του Πεζοπορικού;

Εκείνη η ομάδα, ήταν ορόσημο για την πόλη μας. Ήταν ένα μέρος της ζωής μας και ώθησε εκατοντάδες νέους να ασχοληθούν με την καλαθόσφαιρα. Βλέπετε ήταν και οι εποχές που και στην Ελλάδα το μπάσκετ μεσουρανούσε και ήταν η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Το μπάσκετ αποτελούσε το αντικείμενο συζήτησης κάθε νεαρού σκαλιώτη και δεν ήταν λίγες οι φορές που έβλεπες τα δημοτικά και τα γυμνάσια να γεμίζουν από παιδιά, από έφηβους που προσπαθούσαν να μιμηθούν τις μαγικές κινήσεις των ινδαλμάτων τους.

Δυστυχώς, η δημιουργία της ΑΕΚ και ο αρχικός λανθασμένος σχεδιασμός της ομάδας, μιας και το καλαθοσφαιρικό τμήμα έμεινε ενωμένο με το ποδοσφαιρικό, ήταν η αιτία το καλαθοσφαιρικό οικοδόμημα να πέσει σε μαρασμό. Ήταν εμφανές πως η διοικήσεις δεν μπορούσαν να κρατήσουν δύο καρπούζια στην ίδια μασχάλη και η ΑΕΚ κατάντησε κομπάρσος. Φυσικά, δεν ήταν μόνο η αδυναμία της διοίκησης να στηρίξει το καλαθοσφαιρικό τμήμα, αλλά και το γεγονός πως το άθλημα έχασε σε μεγάλο βαθμό την αίγλη του. Παραδοσιακές δυνάμεις, όπως ο αποελ και ο αχιλλέας έχασαν σε δυναμική και το άθλημα έπαψε να πουλά όσο πουλούσε.

Τα τελευταία δύο –τρία χρόνια, κάτι έχει αλλάξει στο μπασκετικό σκηνικό. Το άθλημα δείχνει να αποκτά λίγη από τη λάμψη του παρελθόντος και σε αυτή τη συγκυρία, η ομάδα μας δεν θα μπορούσε να λείψει. Με διοικητικό ηγέτη τον Ανδρέα Λευκαρίτη, γιο του Ντίνου που υπήρξε αρχιτέκτονας και αιμοδότης του θρυλικού Πεζοπορικού της δεκαετίας του 90’, η ομάδα έχει γυρίσει σελίδα. Με τον πρόεδρο να έχει ζήσει τις ιστορικές στιγμές του Πιολά και να έχει παίξει και στις ακαδημίες της ομάδας, ήταν αναμενόμενο πως η ομάδα θα ανέβαινε ψηλά, εκεί που της αξίζει να βρίσκεται. Φέτος, η ομάδα έθεσε στόχο το πρωτάθλημα. Πολλούς ξένισε αυτή η εξαγγελία και άλλοι απλά την προσπέρασαν. Προφανώς όμως, οι της ομάδας κάτι ήξεραν…

Οι διάδοχοι του Kevin Florent , του John White, του Darryl Armstrong, του Αντώνη Εύζωνα, του Κώστα Στυλιανού και του Νίκου Μιχαήλ είναι εδώ! Η ΑΕΚ μας, κατά τη διάρκεια του φετινού πρωταθλήματος αποτέλεσε την ευχάριστη έκπληξη του πρωταθλήματος και τερμάτισε δεύτερη, με μεστές εμφανίσεις και πειστικότατη απόδοση. Βρέθηκε μια ανάσα από τον τελικό κυπέλλου (η πρόκριση χάθηκε στις λεπτομέρειες και από ατυχία) και πλέον η ομάδα μας βρίσκεται ένα βήμα πριν τον τελικό του πρωταθλήματος. Χρειάζεται μια νίκη απέναντι στην ΕΘΑ για να πετύχει μια τεράστια επιτυχία και να προσφέρει χαρά στους οπαδούς της ομάδας. Το μπάσκετ επιστρέφει σπίτι του, στην έδρα της ΑΕΚ μας. Λίγα χιλιόμετρα μακριά από το ιστορικό Κοινοτικό.

Την Τρίτη, η ομάδα μας έχει ραντεβού με την ιστορία. Ήρθε η ώρα η ιστορία του Πεζοπορικού να συναντήσει την ιστορία του παιδιού του, της ΑΕΚ. Σε αυτό το ραντεβού, επιβάλλεται να βρίσκεται ο κάθε φίλος της ομάδας της καρδιάς μας. Η ομάδα χρειάζεται τους οπαδούς στο πλευρό της, για να την σπρώξουν προς τη νίκη και τους τελικούς. Τώρα είναι η ώρα των οπαδών να γεμίσουν το γήπεδο. Την Τρίτη  η ώρα 17:45 όλοι μαζί με φωνή, με παλμό και πάθος, μπορούμε να γράψουμε ιστορία, γεμίζοντας το «Κίτιον». 

Είναι η ώρα του ΑΕΚτζη να δείξει τι σημαίνει για την πόλη μας, το μπάσκετ. Όλοι μαζί αδέρφια, γιατί το μπάσκετ είναι Λάρνακα!