Χωρίς αλεξίπτωτο

Δυστυχώς ο αγωνιστικός κατήφορος της ομάδας μας δεν δείχνει να τελειώνει και ακόμη χειρότερα δεν διακρίνεται φως στην άκρη του τούνελ. Δεν είναι τόσο τα συνεχή κακά αποτελέσματα και η πενιχρή συγκομιδή βαθμών, όσο η κάκιστη αγωνιστική παρουσία της ομάδας που θυμίζει εποχές που όλοι θα θέλαμε να ξεχάσουμε και που πιστεύαμε πως είχαν περάσει για πάντα. Μια ομάδα με παίκτες που δείχνουν «καμένοι» από το πρώτο δεκάλεπτο των αναμετρήσεών τους, μια ομάδα που εμφανώς δεν έχει σαφή αγωνιστικό προσανατολισμό, μια ομάδα που δείχνει να μην έχει κίνητρο και που αδυνατεί να δημιουργήσει έστω ευκαιρίες για γκολ. Εύλογα οι πλείστοι οπαδοί μας αναρωτιούνται… πού πάμε;

Οφείλω να ομολογήσω πως προβληματίστηκα αρκετά πριν γράψω το παρόν άρθρο. Θεωρώ πως η πίστωση χρόνου σε μια ομάδα που το καλοκαίρι μας έκανε περήφανους και μας έβγαλε στους δρόμους, είναι το ελάχιστο που θα μπορούσαμε να δώσουμε στην ομάδα της καρδιάς μας. Όμως, κάτι που επαναλαμβάνεται κατά συρροή και που δείχνει να οδηγείται από το κακό στο χειρότερο, πλέον χρίζει σχολιασμού και κριτικής.

Στο άρθρο πριν από το παιχνίδι είχα αναφέρει πως δεν απαιτεί κανένας τη νίκη στο ΓΣΠ, αλλά εκείνο που απαιτεί ο κάθε οπαδός μας είναι να δει την ομάδα να μπαίνει στο γήπεδο με μάτι που γυαλίζει, με παίκτες πολεμιστές, έτοιμους για μάχη. Αυτό δυστυχώς δεν έγινε ούτε σήμερα. Από τα πρώτα λεπτά του αγώνα έβλεπες την ομάδα μας να πελαγοδρομεί, να μην ξέρει πώς να επιτεθεί και να στηρίζεται στις επιθετικές εμπνεύσεις του Παύλου, ο οποίος πάσκιζε ματαίως να περάσει ένα αμυντικό.  

- Ανάλυση Παιχνιδιού:

Η ομάδα παρατάχθηκε για μια από τις λίγες φορές με την πιο λογική ενδεκάδα, τουλάχιστον σε θέμα επιλογής προσώπων. Ο Πρισό έμεινε στον πάγκο, όπως και ο Μιρντάκοβιτς που δεν είναι σε καλή αγωνιστική κατάσταση και αντικαταστάθηκαν από τον Γκόμεζ και τον Πιντάδο.  Επίσης ο Νέγκρι επέστρεψε κάτω από τα δοκάρια, στη θέση του Φορτίν. Ο Βίγια ξεκίνησε δίπλα από τον Ντίμεχ στο κέντρο της άμυνας, μιας και το απουσιολόγιο της ομάδας για μια ακόμη αγωνιστική παραμένει πλήρες (θα αναφερθώ στο συγκεκριμένο στη συνέχεια).

Μετά τα πρώτα αναγνωριστικά λεπτά, η ομάδα μας είχε μεν την πρωτοβουλία των κινήσεων και την κατοχή, αλλά αυτό δεν μετουσιώθηκε σε κάποια φάση που θα ανησυχούσε τον αντίπαλο. Οι παίκτες μας για ακόμη μια φορά έδειχναν να μην ξέρουν τι να κάνουν τη μπάλα και ήταν εμφανές πως επιθετικό πλάνο δεν υπήρχε. Ο Πιντάδο ήταν αποκομμένος από την υπόλοιπη ομάδα και δεν ήταν λίγες οι φορές που έφτασε μέχρι και το κέντρο για να πάρει μπάλα. Ο Πάυλου ήταν μεν φιλότιμος, αλλά όπως πάντα φλύαρος στις κινήσεις του και έχανε με ευκολία τη μπάλα. Ο Γκόμεζ προσπαθούσε να μπει στο παιχνίδι χωρίς επιτυχία και τα τρία αμυντικά χαφ έκαναν ρεσιτάλ χαμένων μονομαχιών στο χώρο του κέντρου και λανθασμένων μεταβιβάσεων.  Η δε αμυντική γραμμή ήταν μόνιμα σε τρικυμία. Ειδικά ο Ντε Κλερ δεν πατούσε καθόλου καλά στον αγωνιστικό χώρο, ενώ το κεντρικό αμυντικό δίδυμο δεν έδειχνε να συνεργάζεται καλά. Μόνος διασωθείς για μια ακόμη φορά ο Δημητρίου. Η Ομόνοια στην πρώτη της ουσιαστική επίσκεψη στη μεγάλη μας περιοχή ευτύχισε να σκοράρει. Ο Χριστοφή πήρε παραμάζωμα τον Ντίμεχ και αφού βρήκε ελεύθερο συμπαίκτη πάσαρε την κατάλληλη στιγμή και ο Φρέντι σκόραρε μάλλον εύκολα με τον Βίγια που θα έπρεπε να τον μαρκάρει να είναι θεατής. Γενικά σε ολόκληρο το πρώτο ημίχρονο δημιουργήσαμε μια υποψία ευκαιρίας και εκείνη δεν ήταν προς την εστία. Ουσιαστικά η ομάδα μας δεν κατέβηκε δηλαδή ποτέ στο γήπεδο.

Το δεύτερο ημίχρονο αν και είχε καλύτερο ρυθμό, ήταν στα ίδια επίπεδα απόδοσης για την ΑΕΚ. Αξίζει να σημειωθεί πως ο Ντε Κλερ αντικαταστάθηκε από τον Άλφα, άγνωστο αν έγινε λόγω ακόμη ενός τραυματισμού παίκτη μας. Η ΑΕΚ φάνηκε κάπως πιο διεκδικητική, αν και πάλι δεν έδειχνε να ξέρει τον τρόπο για να φανεί απειλητική. Σε πολλές μάλιστα περιπτώσεις η ομάδα γύριζε στον Νέγκρι, καθυστερώντας αφάνταστα την ανάπτυξη (!) της ομάδας.  Στα λεπτά που η ΑΕΚ είχε την κατοχή και προσπαθούσε να βρει τρόπο να επιτεθεί η Ομόνοια έχανε τις ευκαιρίες, που δεν μετουσιώθηκαν σε γκολ χάρις στον Νέγκρι. Στο 74’ ο Κασέκε με καλοζυγισμένο σουτ έξω από την περιοχή, αφού κανείς δεν έτρεξε να τον μαρκάρει,  έστειλε την μπάλα στο παραθυράκι της εστίας μας. Κάπου εδώ η σεμνή τελετή έλαβε τέλος και τα λεπτά που απέμειναν ήταν περισσότερο διαδικαστικού χαρακτήρα.  

Εκείνο που κρατάω από το παιχνίδι είναι πως η ομάδα μας μέχρι το 85’ δεν είχε κλασική ευκαιρία. Οι μοναδικές υποψίες ευκαιρίας πραγματοποιήθηκαν μετά το 85’ από τον Μιρντάκοβιτς ο οποίος αντικατέστησε τον Γκόμεζ.

Το αποτέλεσμα είναι πέρα για πέρα δίκαιο, όχι επειδή η αντίπαλος μας έπαιξε φανταστικό ποδόσφαιρο, αλλά επειδή για ακόμη ένα παιχνίδι δεν παρουσιαστήκαμε στο γήπεδο! Η διαιτησία του Τράττου σε γενικές γραμμές ήταν καλή, αν και έδειχνε ιδιαίτερη ευκολία στο να δείχνει κάρτες στους παίκτες της ΑΕΚ, κάτι που δεν έκανε για την Ομόνοια. Πάντως η αγωνιστική μας συμπεριφορά δεν μας επιτρέπει να έχουμε παράπονα για τη διαιτησία, επειδή σαφώς δεν είναι αυτός ο λόγος της ήττας. 

- Σκέψεις…

Θεωρώ πως το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για την αγωνιστική εικόνα της ομάδας και τις συνεχόμενες κάκιστες εμφανίσεις το φέρει ο προπονητής. Η ομάδα δείχνει να μην έχει πλάνο στα παιχνίδια της και ο Κάανεν δείχνει να μην εμπνέει τους παίκτες. Οι επιλογές του στον καταρτισμό της ενδεκάδας είναι αλλοπρόσαλλές και έξω από την ποδοσφαιρική λογική. Είναι απορίας άξιο γιατί δεν χρησιμοποιήθηκε σε προηγούμενα παιχνίδια ο Βίγια (παιχνίδια μικρότερης επικινδυνότητας όπως το παιχνίδι με την ΕΝΠ) ώστε να πάρει παιχνίδια στα πόδια του. Αντ’ αυτού προτιμήθηκαν οι αλχημείες με την χρησιμοποίηση του Λίνσεν στο κέντρο της άμυνας, ή των σαφώς ανέτοιμων Χόφλαντ και Μουρίγιο.  

Η ομάδα αναπτύσσεται μονοδιάστατα, στηριζόμενη σε προσωπικές πρωτοβουλίες παικτών (Πρισό, Παύλου) πράγμα που κάθε άλλο παρά υγεία δείχνει στην ομάδα. Δεν υπάρχει κίνηση στο χώρο χωρίς τη μπάλα και οι γραμμές έχουν μεγάλη απόσταση με αποτέλεσμα να μην υπάρχει καμιά ισορροπία ούτε αμυντικά ούτε και επιθετικά. Δεν είναι λίγες οι φορές που το μοναδικό επιθετικό πλάνο που έχουμε είναι τα γεμίσματα από την άμυνα προς την επίθεση. Αυτά είναι που δουλεύουν στην προπόνηση;

Εμφανής είναι και η εξάρτηση της ομάδας στον Γκαρσία. Χωρίς εκείνον στο χώρο του κέντρου, δεν υπάρχει παίκτης να κρατήσει την μπάλα και να την προωθήσει σωστά στους επιθετικούς. Λείπει η φαντασία στην επίθεση και δεν υπάρχει κανένας να αναπληρώσει το κενό του. Επίσης, όταν λείπει, η ομάδα χάνει πάρα πολύ σε θέμα δυναμικής και εμφανώς η ομάδα δεν δείχνει να έχει Plan B για να ξεκλειδώσει τα παιχνίδια.

Υπάρχει ακόμη θέμα συγκέντρωσης των παικτών μας. Στα τέσσερα τελευταία παιχνίδια πρωταθλήματος, η ομάδα μένει νωρίς πίσω στο σκορ, από παιδαριώδη λάθη ή στα σημεία που πιέζει για να σκοράρει. Κάτι τέτοιο δεν είναι φυσιολογικό και δεν είναι λογικό να περιμένουμε πως θα έχουμε πάντα την τύχη να γυρίζουμε τα παιχνίδια όπως ευτυχίσαμε να κάνουμε με την Άχνα!

Η ομάδα συνεχίζει να έχει σοβαρό πρόβλημα φυσικής κατάστασης. Οι παίκτες δεν τρέχουν, δεν έχουν δύναμη να μαρκάρουν και δεν κερδίζουν παρά ελάχιστες μονομαχίες είτε στον αέρα είτε σε διεκδικήσεις της μπάλας. Δείχνουν να είναι δυο και τρεις ταχύτητες πιο αργοί από τους αντιπάλους τους και μετά το 70’ περπατούν το γήπεδο. Αν αναλογιστεί κανείς πως ακόμη βρισκόμαστε στα μισά του πρώτου γύρου, φοβάμαι να σκεφτώ τι θα γίνει στη συνέχεια. Προβληματίζομαι επίσης, αν αυτό το χάλι έχει σχέση με τα συνεχή ρεπό που απολαμβάνουν οι παίκτες έστω και αν είναι εμφανές πως είναι απροπόνητοι. Ακόμα και να δεχτούμε πως η ομάδα έχει και τα ευρωπαϊκά παιχνίδια, για χάρη της συζήτησης, θα έπρεπε να ακολουθείται καλύτερο πρόγραμμα εκγύμνασης των παικτών, θα έπρεπε να τηρούνται εργομετρικές μετρήσεις των παικτών και να αγωνίζονται μόνο όσοι είναι έτοιμοι και θα έπρεπε να χρησιμοποιείται όλο το ρόστερ και όχι 17-18 ποδοσφαιριστές. Αυτό θα πρέπει να γίνετια δεδομένου πως ο ίδιος ο Κάανεν δηλώνει πως έχει 22 ισάξιους ποδοσφαιριστές, αν και με τις πράξεις του δεν δείχνει να το πιστεύει.

 

Κάτι που επίσης αγγίζει το θέμα της εκγύμνασης της ομάδας είναι οι συνεχείς τραυματισμοί των παικτών μας και οι συνεχείς λανθασμένες εκτιμήσεις για το χρόνο ανάρρωσης και επανόδου. Δεν είναι φυσιολογικό να θυμίζεις νοσοκομείο από την αρχή του πρωταθλήματος, ούτε οι μισοί σου παίκτες να είναι αμφίβολοι σε κάθε παιχνίδι λόγω ενοχλήσεων.  Τίθεται επίσης ένα άλλο θέμα: οι παίκτες που αποκτήθηκαν (Γκαρσία, Μουρίγιο, Σεράν) είναι επιρρεπείς σε τραυματισμούς; Έχουν ιστορικό πολλών και συχνών τραυματισμών; Και αν ναι γιατί αποκτήθηκαν ή γιατί δεν λήφθηκαν και τα ανάλογα μέτρα;

Δεν θα ήθελα να επεκταθώ περισσότερο. Η απογοήτευση είναι μεγάλη και το γεγονός πως η ομάδα δείχνει αδύνατη ή ανίκανη να βγει από την αγωνιστική της κρίση, είναι κάτι που προβληματίζει. Θέλω να πιστεύω πως εκφράζω ένα μεγάλο μέρος των οπαδών μας και των όσων τους απασχολούν τον τελευταίο καιρό. Θα ήταν δε ενδιαφέρον, να γραφτεί και η δική σας άποψη επί του θέματος.

 Υ.Γ. Με το παρόν άρθρο δεν θέλω να απαξιώσω ούτε την ομάδα ούτε και τον προπονητή και την ομολογουμένως τεράστια επιτυχία τόσο στο περσινό πρωτάθλημα όσο και στην Ευρώπη.  Είμαστε ευγνώμονες για όσα μας έχουν χαρίσει αλλά θα ήθελα να τονίσω κάτι που έχει αναφέρει ο πολυνίκης προπονητής Ομπράντοβιτς που έχει κατακτήσει τα πάντα και χαίρει του καθολικού σεβασμού φίλων και εχθρών, μιλώντας για τους παίκτες του: «είστε καλοί παίκτες έχετε κερδίσει τα πάντα, αλλά αυτά είναι … παρελθόν. Είναι κάτι που κανείς δεν θυμάται. Το μέλλον είναι το μόνο σημαντικό!».  

Το δικό μας μέλλον με τα δεδομένα όπως διαμορφώνονται,  μπορεί να αλλάξει;