Ζήλια μου...

Δεν πάει και πολύς καιρός από τότε που η αγαπημένη φράση των ΑΕΚτζήδων, από τα διοικητικά συμβούλια μέχρι και τους οπαδούς, ήταν «δεν έχουμε τίποτε να ζηλέψουμε από τις μεγάλες ομάδες». Ηχεί ακόμη στα αυτιά μας η συνήθης έκφραση των δημοσιογράφων πριν από τα ντέρμπι, «η ΑΕΚ δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από την...».

Και ως ένα μεγάλο βαθμό ήταν αλήθεια αυτό φίλες και φίλοι, μια αλήθεια που επαληθευόταν μέσα στο γήπεδο. Δε χρειάζεται να πάμε και πολύ πίσω για να θυμηθούμε τη «χρυσή» πενταετία της ΑΕΚ, (αν μπορούμε να την ονομάσουμε έτσι) όπου τα ντέρμπι ήταν παιχνίδια τριπλής παραλλαγής. Κι αυτό γιατί όντως δεν είχαμε να ζηλέψουμε σχεδόν τίποτα από τις αντιπάλους μας, εκτός από τον προϋπολογισμό τους. Παικταράδες είχαμε, πρόεδρο με κότσια είχαμε, κόσμο είχαμε, έδρα καυτή πιστεύω πως είχαμε, παθιασμένους και ικανούς ποδοσφαιριστές είχαμε, καλό κλίμα είχαμε, αγάπη για την ομάδα μας είχαμε και δεν άργησαν να έρθουν και οι διακρίσεις ως ανταμοιβή των κόπων τους και ως απόδειξη ότι όντως «δεν είχαμε να ζηλέψουμε τίποτα».

Μ’ αυτά και μ’ αυτά ήρθε το 2010 και άρχισα να συνειδητοποιώ ότι η ζήλεια τρώει τα σωθικά μου. Ακόμα και μετά την εξομολόγηση επανέρχεται, γιατί αναπόφευκτα παρακολουθώντας (όσο αντέχει η κράση μου) το πρωτάθλημα της Α’ κατηγορίας, κάνω συγκρίσεις. Μη φανταστείτε ότι οι συγκρίσεις αυτές εστιάζονται στις τρεις πρωτοπόρες ομάδες, κάθε άλλο. Εξομολογούμαι λοιπόν και σε εσάς μπας και συγχωρεθώ...

Ζηλεύω...
• ...τον Απόλλωνα που έφερε έναν προπονητή-σημαία και τον στήριξε, που έχει ένα Σαγκόι που κάνει ότι θέλει, έναν Αβραάμ που δεν μας έκανε και έναν ανανεωμένο Ατόρνο που χάσαμε λόγω του υποβιβασμού μας. Τον βλέπω για πρωτάθλημα και του το εύχομαι.
• ...τον Κινύρα που αφού μας «έπλυνε» πέρσι καλά καλά, πήρε κύπελλο στα δύο μόλις χρόνια παρουσίας του στην Α’ κατηγορία, συσπείρωσε τους οπαδούς του, έφερε έναν άσημο προπονητή και έστησε ομάδα. Μην ξεχάσω ότι ζηλεύω και τους παιχταράδες που έφερε φέτος (Σεμέδο-Τολ κλπ)
• ...τον Ερμή που έφτιαξε μια αξιόμαχη ομάδα, που παλεύει όλα τα παιχνίδια, που έχει λεφτά να φάνε κι οι κότες και που χωρίς δυσκολία επέζησε στην κατηγορία των μεγάλων. Ζηλεύω και τον Ζοεάνο, συγκρίνεται με τους επιθετικούς που είχαμε εμείς πέρσι ή φέτος;;;
• ...τον Εθνικό που αφού μας έστειλε Β’ κατηγορία, κατάφερε για ακόμη μια χρονιά να παραμείνει στην Α’ κατηγορία, εκεί που τον είχαν όλοι ξοφλημένο. Άσε που μας πήρε και τον Κάσιο. Επίσης έχει ένα Μιρντάκοβιτς που θα ήθελα πολύ στην ΑΕΚ.
• ...την Ένωση που έχει παίκτες που παίζουν για τη φανέλα τους και που χαλαρά κανονίζει κάθε χρονιά να παίρνει όσους βαθμούς χρειάζεται για να μην κινδυνεύσει.
• ...την ΑΕΛ που έχει τον Φρέντι και τον Σερτζιάο που δεν έκαναν του Θωμά, και άλλους αξιόλογους παίκτες που με λίγη τύχη θα την έβαζαν τετράδα.
• ...τη Δόξα που κάθε χρόνο φέρνει 15 ποδοσφαιριστές, της βγαίνουν οι 10, πουλά τους 8 και πάει λέγοντας, βάζοντάς μας γυαλιά στο θέμα «φέρνω παίκτες value for money».
• ...ακόμα και την Αλκή που δείχνει πως είναι ομάδα πρώτης κατηγορίας.

Τελικά φίλες και φίλοι συνειδητοποίησα πως δίνω πολλή σημασία στις υπόλοιπες ομάδες γιατί πολύ απλά δεν έχει τίποτα η δική μου ομάδα που να με κάνει να χαίρομαι. Όχι γιατί δεν έχω ευχαρίστηση, αλλά γιατί έτσι έχουν τα πράγματα. Όταν δεν ικανοποιείσαι από τη δική σου ομάδα, τότε αναγκαστικά και φυσιολογικά το μάτι σου πέφτει αλλού και σκέφτεσαι..."θέλω κι εγώ". Δε διστάζω να το πω, θέλω κι εγώ ποδοσφαιριστές κι όχι τουρίστες, θέλω κι εγώ διακρίσεις, θέλω κι εγώ να νικήσουμε σε ντέρμπι, θέλω κι εγώ να δω ποδόσφαιρο και όχι παρωδία. Κατά βάθος γνωρίζουμε όλοι μας πως δεν τα παραλέω, απλώς λέω τα πράγματα με το όνομά τους, όσο τραγικά κι αν ακούγονται. Για να φτιάξεις όμως ομάδα που να την ζηλεύουν οι άλλοι δε θέλει μόνο κεφάλαιο, αλλά κυρίως άτομα που να κατέχουν από ποδόσφαιρο και όχι που προσλαμβάνουν Γιασεμάκηδες, Καβαλάρηδες, Χατζηπιερήδες και δε συμμαζεύεται. Θέλουμε ποδοσφαιρικό μάτι και γνώση του αντικειμένου! Και ο νοών νοείτο...





.