Ήθελε, μπορούσε ... δεν την άφησαν. Νικήτρια στις καρδιές μας!

Κάποτε θα συνέβαινε. Νομοτελειακά ήταν δεδομένο πως θα δεχόμασταν και γκολ και θα δεχόμασταν και κάποια ήττα. Όμως όχι έτσι βρε αδερφέ! Επειδή σήμερα η ομάδα μας σε καμιά περίπτωση δεν άξιζε την ήττα. Ήταν ανώτερη από την περσινή πρωταθλήτρια και στο δεύτερο ημίχρονο έπαιζε μόνη της. Όταν δε ο αντίπαλος σου, έχει δύο ευκαιρίες και έχει σκοράρει δύο φορές, δικαιολογημένα πρέπει να τα έχεις με την ατυχία σου. Φυσικά το σημερινό παιχνίδι δεν κρίθηκε μόνο στην ατυχία μας ή στην τύχη της αελ. Όπως εγώ τουλάχιστον το αντιλαμβάνομαι, σήμερα δεν υπήρχε περίπτωση να νικήσουμε. Και αυτό επειδή κάποιοι αποφάσισαν, πως η αελ δεν έπρεπε να μείνει μακριά από την κορυφή και εκτός στόχων.

Σήμερα η ομάδα μας, αγωνίστηκε με μια ομάδα που δεν θύμιζε ομάδα που υποτίθεται πρωταγωνιστεί. Παίζοντας αντιποδόσφαιρο και με τη λογική του «μπάλα περνά αλλά παίκτης δεν περνά», κατάφερε να εκνευρίσει τον κόσμο που πήγε στο γήπεδο να δει θέαμα.  Σήμερα είδαμε στο γήπεδο δύο ομάδες που από τη μια η ΑΕΚ προσπαθούσε να παίξει και από την άλλη μια ομάδα που ήρθε στο ΓΣΖ για να κάνει καθυστερήσεις από το πρώτο λεπτό και να κλέψει το τρίποντο. Μπορεί να στεναχωρεί του αγαπητούς λεμεσιανούς αυτή η διαπίστωση, αλλά η αελ σήμερα δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από την Δόξα, τον Εθνικό και την Αγία Νάπα – ως προς τον τρόπο παιχνιδιού της. Ταμπούρι πίσω, κλωτσιές στο ψαχνό και καθυστερήσεις με κάθε ευκαιρία. Και όλα αυτά με την ανοχή και την συνενοχή του διαιτητή της αναμέτρησης.

Ο διαιτητής αποδείχτηκε λίγος  στο να διαχειριστεί ένα παιχνίδι μεγάλης κρισιμότητας. Ανέχθηκε το προκλητικό παιχνίδι της αελ, χαρίστηκε στο να αποβάλει παίκτες της αελ, ανέχθηκε σκληρά μαρκαρίσματα χωρίς να τα τιμωρήσει και άφησε τους παίκτες της αελ να ξαπλώνουν στο χορτάρι σαν πυροβολημένοι ή τον Ντεγκρά να θέλει ένα λεπτό για να αποφασίσει να εκτελέσει κάθε ελεύθερο. Ο Ουόν έπρεπε να αποβληθεί στην αρχή του δευτέρου ημιχρόνου με κόκκινη (δεύτερη κίτρινη), για εξύβριση του διαιτητή, μετά από σκληρό φάουλ σε παίκτη μας. Όλοι είδαμε στο γήπεδο τον παίκτη της αελ να φωνάζει του διαιτητή στο πρόσωπο, αλλά ο διαιτητής τον... αγνόησε. Πέρσι σε αντίστοιχη φάση, η ομάδα μας στερήθηκε τον Τζέησον Δημητρίου για τέσσερα παιχνίδια - και μάλιστα αντίκρυσε απευθείας κόκκινη κάρτα. Δύο μέτρα και δύο σταθμά, στον μαγικό κόσμο του κυπριακού ποδοσφαίρου... Μπορεί επίσης κάποιος να αντιληφθεί, πως θα άλλαζαν οι ισορροπίες του αγώνα, αν η αελ έπαιζε με αριθμητικό μειονέκτημα για ένα ολόκληρο ημίχρονο. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν το πέναλτι που κατάπιε στις καθυστερήσεις του παιχνιδιού, σε καταφανέστατο χέρι του Ουόν. Ναι! Του παίκτη που θα έπρεπε να βρίσκεται στα αποδυτήρια ένα σαραντάλεπτο προηγουμένως! Φυσικά, δεν μπορεί να τον αδικήσει κανείς... αφού πήρε το μήνυμα από την φάση της μη αποβολής του πως έχει το ακαταλόγηστο! Το πιο προκλητικό είναι πως οι «δημοσιογράφοι» αναφέρονται σε μια δύσκολή φάση που δεν φαίνεται καθαρά, προφανώς φοβούμενοι να πάρουν θέση εναντίον της νέας επίσημης αγαπημένης και χαϊδεμένης ομάδας του πρωταθλήματος.

Πάντως, κατά γενική ομολογία, η αελ από μια ομάδα που πέρσι ήταν συμπαθητική για έναν ουδέτερο φίλαθλο, φέτος έχει προκαλέσει τέτοια αηδία με το παρασκήνιο που έχει στηθεί γύρω της, που πλέον μπορεί περήφανα να σταθεί δίπλα στα άλλα χαϊδεμένα και «σπρωγμένα» σωματεία. Από μόνη της η περίπτωση με τη μη αφαίρεση βαθμών και την αλλοίωση κανονισμών προς όφελος της είναι ικανή να πείσει πως η μέχρι πρόσφατα μόνιμα κλαμένη ομάδα, που μέχρι και διαιτητές απαίτησε να μην την διαιτητεύουν έχει αλλάξει τα κόζια. Ο Ντεγκρά απαγορεύεται να τιμωρηθεί με κόκκινη, οι παίκτες της μόνο στα ευρωπαϊκά παιχνίδια αντικρίζουν κόκκινες, επειδή στο εγχώριο πρωτάθλημα έχουν το ακαταλόγιστο να κτυπούν δολοφονικά ότι κινείται και όπου η ομάδα τους χολαίνει πάντα κάποιος διαιτητής είναι πρόθυμος να την σπρώξει. Και φτάνουμε στη σημερινή αλλοίωση του αποτελέσματος με την πρωτοπόρο του πρωταθλήματος, με μια διαιτησία στημένη.

Σήμερα δεν παίχτηκε ποδόσφαιρο. Για το ευρύ ποδοσφαιρικό κοινό, το ποδόσφαιρο παίζεται με τους αθλητές όρθιους και όχι ξαπλωμένους στο χορτάρι να «σφαδάζουν». Όποτε δε, υπήρχαν υποψίες πως θα βλέπαμε και κανένα πεντάλεπτο χωρίς καθυστερήσεις και με ρυθμό, μεριμνούσε ο διαιτητής να μας διαψεύσει. Πρόκειται για μοναδική διαιτητική πρωτοτυπία, όπου ο άρχοντας της αναμέτρησης έκανε παρατηρήσεις μέχρι και το ενενήντα για δολοφονικά μαρκαρίσματα ή για σπρωξίματα σε εκτελέσεις κόρνερ και φάουλ εντός περιοχής. Καμιά σκέψη φυσικά για να τιμωρήσει κάποιο παίκτη της αελ. Στα πλείστα κόρνερ της ΑΕΚ, έδινε επιθετικό φάουλ για να έχει το κεφάλι του ήσυχο και στις υπόλοιπες περιπτώσεις κοιτούσε αλλού! Εν πολλοίς, ο ρυθμός του αγώνα καταστράφηκε από το διαιτητή και το γεγονός αυτό βόλευε σε μεγάλο βαθμό την αελ που δεν ήρθε για να παίξει ποδόσφαιρο. Η ΑΕΚ, δεν κατάφερε να βρει ρυθμό, οι παίκτες μας αγωνίζονταν απροστάτευτοι και από ένα σημείο και μετά χωρίς καθαρό μυαλό. Αν συνυπολογιστούν όλα τα πιο πάνω, μπορούμε να βρούμε κάποιες από τις κύριες αιτίες της ήττας.

Φυσικά δεν πρέπει να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας. Η ομάδα μας σήμερα σπατάλησε ένα ημίχρονο (το πρώτο), λόγω άγχους και απουσίας νεύρου. Σε μεγάλο βαθμό η κακή αγωνιστική εικόνα του πρώτου ημιχρόνου οφείλεται στο ότι χάσαμε το κέντρο, δεν κρατήσαμε μπάλα και στο ότι κάποιοι παίκτες μας προσπαθούσαν για το εξεζητημένο παρά το απλό και το σίγουρο (για παράδειγμα, κάκιστη απόδοση του Παύλου). Παρά την κακή εμφάνιση μας στο πρώτο ημίχρονο, δεν κινδυνέψαμε και εμείς δικαιούμασταν να προηγηθούμε με το πλασέ εξ επαφής του Μάτσι, που μάλλον ούτε ο ίδιος δεν ξέρει πως έχασε. Δεν έφτανε αυτό, στην πρώτη της ευκαιρία η αελ σκόραρε, αφήνοντας για πρώτη φορά φέτος την ομάδα μας πίσω στο σκορ. Η αντίδραση της ομάδας μας στο δεύτερο ημίχρονο, ήταν αντίδραση μεγάλης ομάδας και αυτό αν μη τι άλλο προκαλεί αισιοδοξία για τις δυνατότητες και το πείσμα της ομάδας μας. Στο δεύτερο ημίχρονο η ομάδα μας έκλεισε την αελ στην περιοχή της, την πίεσε και την ανάγκασε να επιστρατεύσει το αντιαθλητικό παιχνίδι με τα δεκανίκια του διαιτητή. Η συνέχεια λίγο πολύ είναι γνωστή.

Εκείνο που πονάει περισσότερο δεν είναι το αποτέλεσμα, αλλά ο τρόπος με τον οποίο ήρθε. Οι ήττες είναι στο πρόγραμμα, ειδικά στα ντέρμπι. Τέτοιες ήττες όμως, στηριγμένες σε εξωγενείς παράγοντες και στην ατυχία, προκαλούν θυμό και πίκρα. Η ομάδα μας πάντως, απέδειξε πως έχει κτιστεί για να μείνει στις επάλξεις και δεν έχει σκοπό να γκρεμίσει ότι έκτισε χωρίς να παλέψει μέχρι τέλους. Αυτή είναι και η σπουδαιότερη κατάκτησή της. Δεν κρύβω, πως ήμουν περίεργος για το πώς θα αντιδρούσε η ομάδα μας, αν έμενε πίσω στο σκορ. Σήμερα με έπεισε πως όντως η ομάδα, σφύζει από υγεία, σθένος, πάθος και αγωνιστικό τσαμπουκά.

Εκείνο που επιβάλλεται, είναι οι οπαδοί μας να μείνουν κοντά στην ομάδα, γιατί τώρα, περισσότερο από ποτέ τους χρειάζεται. Δεν χάθηκε τίποτα με μια ήττα. Ο αγωνιστικός Γολγοθάς συνεχίζεται με ακόμη ένα ντέρμπι, σε μια έδρα που πέρσι η ΑΕΚ μας, πέρασε από χειρουργείο χωρίς αναισθητικό. Επιβάλλεται να είμαστε εκεί και να σπρώξουμε την ομάδα. Το πρωτάθλημα έχει πολύ δρόμο μπροστά του και μόνο ενωμένοι και προσηλωμένοι στον στόχο μπορούμε να πετύχουμε!

Εκείνο που μένει από το σημερινό παιχνίδι; Απλά υπερηφάνεια για την ομάδα μας. Θέλαμε, μπορούσαμε και κάποιοι με σαφείς εντολές δεν μας άφησαν! Όχι δάκρυα γι' αυτήν την ομάδα. Αυτή η ΑΕΚ μπορεί για πολλά!