Η ΑΕΚ που ονειρεύτηκα …

Το 1994 ήμουν αρκετά μεγάλος για να έχω αντίληψη του τι συμβαίνει γύρο μου. Όπως αρκετοί άλλοι, είδα με θετικό μάτι την ενοποίηση της ομάδας μου με την ΕΠΑ για τη δημιουργία μας πανίσχυρής και υγιούς ομάδας στη Λάρνακα, με κόσμο, χρήμα και δυναμική για να πρωταγωνιστήσει. Εξάλλου, το πρωτάθλημα το Πεζοπορικού λίγα χρόνια πριν, ήταν σημείο αναφοράς και ικανοποιητικό δείγμα πως στη Λάρνακα υπήρχε ποδοσφαιρική υποδομή και η επιτυχία του Πεζοπορικού θα μπορούσε να αποτελέσει το εφαλτήριο για νέες μεγάλες επιτυχίες και σταθεροποίηση της νεοσυσταθείσας ομάδας στην ελίτ του κυπριακού ποδοσφαίρου. Η ιστορία της ΕΠΑ και του Πεζοπορικού, καταδεικνύουν πως δεν ήταν αμελητέες ποσότητες στο κυπριακό ποδόσφαιρο και στον κυπριακό αθλητισμό γενικότερα… 

Ο ενθουσιασμός στην πόλη ήταν διάχυτος και η αισιοδοξία σε μεγάλο βαθμό δικαιολογημένη. Στο κάτω κάτω οι πλείστοι ποδοσφαιριστές που εντάχθηκαν στην ΑΕΚ, ήταν διεθνείς με παραστάσεις και ποιότητα. Η νέα ομάδα είχε κόσμο, είχε όραμα, είχε δυναμική και απλά χρειαζόταν πίστωση χρόνου για κάτι καλό. Αυτό πίστευαν όλοι. Και όταν αναφερόμαστε σε «κάτι καλό», δεν αναφερόμαστε σε καλά πλασαρίσματα στο βαθμολογικό πίνακα, αλλά για τίτλους. Γι’ αυτό φτιάχτηκε η ΑΕΚ!

Η πρώτη χρονιά της ΑΕΚ, αν και μεταβατική προς τη νέα εποχή, ήταν δύσκολη, με αποτέλεσμα να κινδυνέψει μέχρι και σε υποβιβασμό. Στο τέλος της σεζόν η ομάδα κρατήθηκε στην κατηγορία με τον κόσμο να δείχνει εμπιστοσύνη στην ομάδα και να κάνει υπομονή. Η υπομονή του κόσμου ανταμείφτηκε ένα χρόνο αργότερα …

Στη δεύτερη χρονιά μετά τη δημιουργία της, η ΑΕΚ αγωνιστικά εντυπωσίασε. Με τον Κοβάσεβιτς μαέστρο και με την αφρόκρεμα της εθνικής Κύπρου στις τάξεις της, έδειχνε ικανή για μεγάλα πράγματα. Μέχρι και το τέλος του πρωταθλήματος διεκδικούσε με αξιώσεις το πρωτάθλημα και ήταν ένα αξιόμαχο σύνολο, δυσκολοκατάβλητο. Το πρωτάθλημα τελικά χάθηκε στις τελευταίες αγωνιστικές, μετά από ήττα από τον αποελ μέσα στο ΓΣΖ, σε ένα παιχνίδι που η ομάδα μας έχασε σωρεία ευκαιριών. Ποιος θα ξεχάσει την ευκαιρία σε κενή εστία του Κλήμη Αλεξάνδρου; Τελικά τερματίσαμε τέταρτοι, ισοβαθμώντας με την ομόνοια στην τρίτη θέση. Την ίδια χρονιά, προκριθήκαμε στον τελικό κυπέλου, διεκδικώντας το πρώτο τρόπαιο της σύντομης ιστορίας μας απέναντι στον αποελ. Τελικά χάσαμε στην παράταση, σε ένα παιχνίδι που και πάλι ήμασταν καλύτεροι… Το θετικό εκείνης της χρονιάς ήταν η εξασφάλιση ευρωπαϊκού εισιτηρίου και η πρώτη συμμετοχή της ομάδας μας στην Ευρώπη. Στα μάτια του κόσμου, το εγχείρημα της ένωσης άρχισε να δικαιώνεται. Η ομάδα έδειχνε πως άμεσα θα μπορούσε να διεκδικήσει τίτλο/ους στηριζόμενη μάλιστα σε κύπριους παίκτες (η ραχοκοκαλιά της τότε εθνικής Κύπρου αποτελούνταν από παίκτες της ΑΕΚ (Λάρκου, Θεοδότου, Γεωργίου, Κωνσταντίνου, Στεφανή, Αλεξάνδρου …). Μόλις ένα χρόνο μετά την ένωση, η ομάδα έπεισε ακόμα και τους πιο δύσπιστους οπαδούς πως άξιζε τον κόπο, η υλοποίηση ενός οράματος χρόνων…

Δυστυχώς όμως, η ομάδα αντί να στηριχτεί στο στέρεο οικοδόμημα που είχε δημιουργηθεί, άρχισε να έχει αυτοκαταστροφικές τάσεις. Ξεκίνησε το ξεπούλημα ποδοσφαιριστών (Γεωργίου, Θεοδότου) και τα τεράστια ποσά που εισπράττονταν από τις μετακινήσεις δεν αξιοποιούνταν σωστά. Ποιος θα ξεχάσει άραγε την κάθοδο της βραζιλιάνικης παροικίας (Εντβάνλντο, Παολίνιο, Τοϊνζέ) οι οποίοι πλασαρίστηκαν σας υπέρλαμπροι αστέρες αλλά αποδείχθηκαν άνθρακες οι θησαυροί. Οι χείριστες «επενδύσεις» και η κακή διαχείριση στα της ομάδας έφεραν την ομάδα σε κακή κατάσταση και η ΑΕΚ για σειρά ετών φιγούραρε στη μέση της βαθμολογίας ως μια ομάδα που ποτέ δεν κινδύνευε αλλά ποτέ δεν ήταν ικανή για κάτι καλύτερο … Στα χρόνια αυτά, επί προεδρίας Ξενή, δημιούργησε τεράστια οικονομική τρύπα, με αλόγιστες σπατάλες, πολλές από τις οποίες δεν δικαιολογούνταν…

Η ομάδα που είχε δημιουργηθεί για να εκπληρώσει τα όνειρα μια ολόκληρης πόλης, ήταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και το οικοδόμημα ήταν έτοιμο να πέσει σαν χάρτινος πύργος. Πλέον το θέμα που απασχολούσε την ομάδα, δεν ήταν το να πρωταγωνιστεί αλλά να επιβιώνει … Με εξαίρεση το κύπελλο του 2004, η ΑΕΚ δεν κατάφερε τίποτα άλλο που να αξίζει να αναφερθεί. Δεδομένου πως οι στόχοι της ένωσης και η ιστορία των δύο συνιστούντων σωματείων ήταν τέτοια που η ομάδα όφειλε να πρωταγωνιστεί και όχι να είναι απλά ο ρυθμιστής στο πρωτάθλημα.

Στη συνείδηση του φίλαθλου κοινού της Κύπρου η ΑΕΚ απαξιώθηκε και γι’ αυτό ακέραιη ευθύνη είχαν οι εκάστοτε διοικούντες με ενέργειες που έκαναν ή δεν έκαναν. Ταυτόχρονα, οι κατακτήσεις πρωταθλημάτων και οι ευρωπαϊκές επιτυχίες της ανόρθωσης (φιλοξενούμενης στην πόλη μας), ώθησε πολλούς μικρούς να υποστηρίξουν την ομάδα που έπαιρνε τίτλους (μιας και στις μικρές ηλικίες αυτό μετράει), με αποτέλεσμα παιδιά που δεν έχουν καμιά σχέση με την Αμμόχωστο να γυρίσουν την πλάτη στην ΑΕΚ.

 

Αποκορύφωμα των διοικητικών λαθών και των αγωνιστικών εγκλημάτων της ομάδας, ο υποβιβασμός στη δεύτερη κατηγορία που πλήγωσε όσο τίποτα άλλο τον περήφανο κόσμο μας. Όχι τόσο η πτώση αλλά το γεγονός πως έγιναν όλα όσα δεν έπρεπε να γίνουν και η ομάδα είχε αφεθεί στο έλεος του Θεού, με τεράστια χρέη, με πληγωμένο κόσμο και με παίκτες φευγάτους. Το παράδοξο είναι πως μια χρονιά πριν, η ΑΕΚ τερμάτισε τέταρτη στο πρωτάθλημα και στους ομίλους είχε τη μεγαλύτερη συγκομιδή βαθμών. Προφανώς και πάλι η διαχείριση μιας μικρής έστω επιτυχίας και η προοπτικής της, έγινε με αφελείς και πρόχειρους χειρισμούς …

Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή μετά την επιστροφή στην πρώτη κατηγορία. Από τα αλώνια η ομάδα κέρδισε ευρωπαϊκό εισιτήριο, πέρασε στους ομίλους του Europa League και στην τρέχουσα αγωνιστική περίοδο για μεγάλο διάστημα ήταν δεύτερη, διεκδικώντας πρωτάθλημα. Τελικά η χρονιά τέλειωσε άδοξα, με την ομάδα να μένει έξω από όλους της τους στόχους. Και επειδή ενός κακού μύρια έπονται, το καλοκαίρι ξεκίνησε η αποψίλωση του ρόστερ που εντυπωσίαζε λίγους μήνες πριν. Ο προπονητής εγκατέλειψε το πλοίο (αφού για μήνες υπήρχε φημολογία πως θα αποχωρούσε, προκαλώντας ανεπανόρθωτο πλήγμα στον αγωνιστικό ρυθμό της ομάδας), παίκτες με συμβόλαιο και περιουσιακά στοιχεία της ομάδας αποχώρησαν χωρίς κανένα οικονομικό κέρδος (μιας και η αξία τους ήταν πολλαπλάσια των χρημάτων που χάρισαν στην ομάδα … Νέος καραβοκύρης, ένας άπειρος προπονητής με μόλις έξι μήνες παρουσίας σε πάγκο ομάδας (ομάδας με στόχο την παραμονή στο υποβαθμισμένο ελληνικό πρωτάθλημα!), χωρίς δίπλωμα προπονητή που αποτελεί τεράστιο ρίσκο σε ένα εγχείρημα που έτσι κι αλλιώς προκαλεί δυσπιστία. Ο προπονητής δεν έχει το ειδικό βάρος να σηκώσει την ομάδα σε τυχόν κακά αποτελέσματα και σίγουρα η διοίκηση με όσα έχουν συμβεί με τις αποχωρήσεις παικτών δεν φαντάζει ικανή να αντέξει ενδεχόμενους κραδασμούς. Ο κόσμος δείχνει να έχει χάσει την εμπιστοσύνη του.

Ο αντίλογος λέει πως οφείλουμε να μείνουμε κοντά στην ομάδα, να τη στηρίξουμε και να έχουμε πίστη στη διοίκηση. Να αντιληφθούμε πως οι μέρες που ζούμε είναι δύσκολες και πως εκείνο που επείγει είναι η σωτηρία της ομάδας. Σε κάποιο βαθμό, ως φιλοσοφία είναι ορθή η άποψη. Όμως, τί πραγματικά απαιτούμε από την ομάδα μας; Να έχει απλά αξιοπρεπείς παρουσίες; Είμαστε χορτασμένοι από επιτυχίες και οφείλουμε να δείξουμε υπομονή για να έρθουν οι επόμενες; Πολύ φοβάμαι πως όχι! Ένα κύπελλο σε 20 χρόνια και δύο καλές πορείες πρωταθλητισμού  (με 17 χρόνια απόσταση μεταξύ τους) δεν είναι ικανές να πείσουν τον κόσμο να κάνει υπομονή. Διαφορετικά, ο στόχος της ένωσης απέτυχε ή αναθεωρήθηκε στην πορεία ερήμην μας. Η ΑΕΚ δεν δημιουργήθηκε για να είναι κομπάρσος. Αντιληπτή η οικονομική κρίση και οι λοιπές δυσκολίες. Αλλά σε 20 χρόνια ιστορίας η ομάδα και σε εποχές που οικονομικά μπορούσε, δεν έκανε το κάτι παραπάνω. Οπότε προς τί η πίστωση προς τους διοικούντες; Για να πετύχουμε τί; Αν θέλεις να είσαι μεγάλη ομάδα πρέπει να στοχεύεις ψηλά. Πρέπει να απαιτείς για τα ψηλά; Στις μεγάλες ομάδες οι οπαδοί απαιτούν. Είναι δικαίωμά τους να απαιτούν και σίγουρα οι υπόλοιποι οπαδοί, οι πιο ρομαντικοί δεν νομιμοποιούνται να κάνουν αφορισμούς και να τους καλούν να αλλάξουν ομάδα επειδή τα πράγματα είναι έτσι και οφείλουν να τα δέχονται και να λεν κι ευχαριστώ. Οι δε διοικούντες, οφείλουν να μάθουν να ακούνε, να αφουγκράζονται και να δέχονται την κριτική. Χωρίς ψηλούς στόχους συνήθως δεν πετυχαίνεις τίποτα! Εξάλλου η ομάδα που ονειρεύτηκα, η ομάδα που όλοι μαζί ονειρευτήκαμε το 1994 είχε στόχο να μεγαλουργήσει και να στεγάσει τα όνειρα μιας ολόκληρης πόλης. Εγώ ακόμη αυτή την ομάδα ονειρεύομαι. Εσείς;