Εμφανιστήκαμε στο Β΄ ημίχρονο ... τελικά η μπάλα είναι πόρνη!

Κοιμήθηκε ο θεός σήμερα. Τέτοια κακοδαιμονία και γκαντεμιά είχε καιρό να μας τύχει. Φυσικά για να φτάσουμε στο αποκαρδιωτικό αποτέλεσμα, βάλαμε και εμείς το χεράκι μας. Ένα ολόκληρο ημίχρονο πήγε χαμένο, επειδή οι παίκτες μας ξέχασαν να μπουν στον αγωνιστικό χώρο. Η ομάδα που παρουσιάστηκε στο πρώτο ημίχρονο δεν ήταν η ΑΕΚ. Ήταν το φάντασμα της, ένα συνονθύλευμα χωρίς αρχή, μέση και τέλος. Χωρίς νεύρο, χωρίς πάθος, έχασε το κέντρο και την κατοχή.

Η Σαλαμίνα προειδοποίησε με μια αντεπίθεση που μόλις που την έσωσε ο Χαϊμόφ, αλλά οι παίκτες μας συνέχιζαν να πελαγοδρομούν, θεωρώντας ίσως πως μπάλα παίζει η βαθμολογική θέση ή η φανέλα. Τελικά τιμωρηθήκαμε από τη γνωστή παιδική ασθένεια που κατατρέχει την φετινή ΑΕΚ. Παιδαριώδες λάθος στην άμυνα, δώρο στην αντίπαλη ομάδα και μετά …τρέχουμε. Ένας Μέρσιο που προφανώς νομίζει πως ακόμη παίζει στον ολυμπιακό και μπορεί να παρακρατά τη μπάλα, ένα κέντρο που δεν υπήρχε και ο Φαν Ντάικ έτρεχε μόνος και μια άμυνα παιδική χαρά. Μόνο ο Ντε Κλερ έδειχνε πως πάλευε. Σκέτο ναυάγιο!

Στο δεύτερο ημίχρονο, είδαμε άλλη ομάδα. Την ομάδα που φέτος μας έχει δώσει πολλές χαρές. Ένας επιθετικός μονόλογος με κατοχή που άγγιξε το 75%, με μαγικό ποδόσφαιρο, με χαμένες ευκαιρίες, με πάθος. Πατήσαμε τη σαλαμίνα και την παίξαμε όπως η γάτα το ποντίκι. Η πόρνη η μπάλα όμως δεν μας έκανε το χατίρι. Πότε τα δοκάρια, πότε ο τερματοφύλακας, πότε το μη καθαρό μυαλό των επιθετικών μας, δεν μας άφησαν να γυρίσουμε το παιχνίδι. Η μπάλα δεν ήθελε να μπει γκολ! Χάσαμε ένα κάρο ευκαιρίες, χάσαμε τα άχαστα! Αν και ισοφαρίσαμε νωρίς, δεν καταφέραμε να βάλουμε και δεύτερο γκολ και δεν έφτανε αυτό, στο 93 δεχτήκαμε ένα γελοιωδέστατο γκολ που ειλικρινά δεν υπάρχει! Αν με ρωτάτε και ισοπαλία να τέλειωνε το παιχνίδι, για μένα θα ήταν το ίδιο με την ήττα. Ίσως να μην τσαλάκωνε τόσο το πρεστίζ της ομάδας, αλλά σήμερα η ομάδα κλώτσησε την ευκαιρία να κάνει το βήμα παραπάνω. Επιστέψαμε το δώρο του αποελ και την ευκαιρία να κοιτάξουμε πιο ψηλά στη βαθμολογία. Δώσαμε επίσης ευκαιρία στον κάθε τυχάρπαστο δημοσιογράφο, να μας ειρωνεύεται και να μας πιάνει στο στόμα του, γεμάτος χαρά, μιλώντας υποτιμητικά για την ομάδα μας. Ουσιαστικά δεν χάσαμε κάτι σήμερα, μιας και παραμένουμε εντός στόχων, όμως χάσαμε πολλά σε θέμα γοήτρου, δυναμικής και ηθικού. Τέτοια παιχνίδια δεν τα αφήνεις στην τύχη. Πατάς το αντίπαλο σου και τα παίρνεις. Ειδικά όταν ο αντίπαλός σου, είναι μια ομαδούλα (και ας με συγχωρέσουν οι σαλαμιναίοι), που παίζει ταμπούρι, κάνει καθυστερήσεις από τα …αποδυτήρια και δεν έχει θέση στη μεγάλη κατηγορία. Θα μου πείτε πως αυτή την ομάδα δεν καταφέραμε να τη νικήσουμε δις… όμως γι’ αυτό δεν φταίει καμιά σαλαμίνα. Φταίει αποκλειστικά η δική μας ομάδα!

Άφησα τελευταίο τον παράγοντα διαιτησία, που δεν θεωρώ πως είναι ο σημαντικότερος παράγοντας για τα σημερινά χάλια, ούτε για την ατυχία μας. Όμως, θεωρώ πως δεν γίνεται να έρχεται οποιοσδήποτε διαιτητής και να μην μας σέβεται τουλάχιστον. Μας χαρίστηκε στη φάση του Σεράν που θα έπρεπε να αποβληθεί, αλλά είναι δικαιολογημένος ο παίχτης από την άποψη πως τα καραγκιοζιλίκια με  πεσίματα γίνονταν για 90 λεπτά με την ανοχή του διαιτητή. Ο παίκτης βγήκε εκτός εαυτού και θα έπρεπε να τιμωρηθεί. Αλλά προσωπικά δεν τον κατηγορώ.Είναι γνωστό πως οι διαιτητές στην Κύπρο είναι για τα μπάζα. Αλλά, αυτό που γινόταν σήμερα ήταν εξοργιστικό.  Καθυστερήσεις επί καθυστερήσεων τις οποίες ο διαιτητής αγνοούσε. Οι παίκτες της σαλαμίνας τον κορόιδευαν μπροστά στα μάτια του, πέφτοντας σαν πυροβολημένοι και το κοράκι με τα μαύρα δεν έδινε σημασία. Μετά το 80 δεν παίχτηκε καν ποδόσφαιρο. Υπάρχει φήμη πως σωριάστηκε και ο προπονητής της σαλαμίνας στο χορτάρι για να κερδίσουν κι άλλο χρόνο! Και αποτέλεσμα αυτού;  Ο διαιτητής, μετά τα όσα έγιναν στο δεύτερο ημίχρονο κράτησε τέσσερα ολόκληρα λεπτά καθυστερήσεων! Είναι εμφανές πως ο κόρακας, ήθελε να λήξει το παιχνίδι όσο πιο σύντομα γινόταν. Βλέπετε εμείς δεν είμαστε αποελ. Θεωρώ πως μια από τις αιτίες του γκολ της ήττας ίσως είναι και αυτό.  Οι παίκτες δεν είχαν καθαρό μυαλό και υπό την πίεση του χρόνου, που θα έπρεπε να είναι στη χειρότερη 7 λεπτά, έκαναν βεβιασμένες ενέργειες. Τελικά την πληρώσαμε.

Δεν θα επεκταθώ περισσότερο. Το παιχνίδι σήμερα μας πλήγωσε. Μας στεναχώρησε. Κρατώ μόνο την συγκινητική προσπάθεια του Ντε Κλερ και του Φαν Ντάικ που είναι ίσως οι μόνοι που διασώθηκαν από το ναυάγιο. Η ομάδα μας δεν είναι αυτή που είδαμε σήμερα. Αδίκησε τον εαυτό της. Φυσικά το έχω ξαναγράψει πως εμείς, όταν δεν παίζουμε καλά ή δεν είμαστε τυχεροί, δεν έχουμε διαιτητικές πριμοδοτήσεις. Βλέπετε σε ‘μας δεν χαρίζουν πέναλτι στο 80 από βουτιές για να σωθεί η παρτίδα. Και ειλικρινά, χίλιες φορές να χάνουμε βαθμούς, παρά να κλέβουμε και μετά να κάνουμε το άσπρο μαύρο για να πείσουμε. Σήμερα, τόσο για την άθλια εμφάνιση του πρώτου ημιχρόνου, όσο και για την επιθετική δυστοκία του δευτέρου ημιχρόνου, χάσαμε. Οι παίκτες οφείλουν να προβληματιστούν για την τραγική εικόνα του πρώτου ημιχρόνου και να κλείσουν στόματα. Έδωσαν δικαιώματα και στο χέρι τους είναι, να μην γκρεμίσουν ό,τι οι ίδιοι έχτισαν με τόσο κόπο. Εμείς οφείλουμε να είμαστε δίπλα τους. 

Στις χαρές και στις λύπες μαζί!