Στις χαρές και στις λύπες μαζί...!

Με δυσκολία γράφω αυτές τις γραμμές. Δεν ξέρω αν αυτό που νιώθω είναι θυμός ή πίκρα. Αλλιώς φανταζόμουν το βράδυ της Κυριακής και αλλιώς μου βγήκε. Η ομάδα μας σήμερα, μας στεναχώρησε και μας πίκρανε. Αρκετούς τους προκάλεσε και θυμό. Η εμφάνιση ήταν αποκαρδιωτική και η αγωνιστική καθίζηση του δευτέρου ημιχρόνου, ξύπνησε εφιάλτες του μακρινού παρελθόντος! Η ομάδα μας πραγματοποίησε τη χειρότερη εμφάνισή της για φέτος και το πλήρωσε.

Θα προσπαθήσω να αποτυπώσω τα αίτια της ήττας και να τα επεκτείνω στα επαναλαμβανόμενα λάθη που παρατηρούνται στα τελευταία παιχνίδια:

• Αρκετοί παίκτες έχουν αισθητά πεσμένη απόδοση σε σχέση με τις πρώτες αγωνιστικές. Ειδικά ο Πάλιτς σήμερα απογοήτευσε, το ίδιο και ο Φαράν που μάλλον θεωρεί πως η ομάδα είναι το χόμπι του και η ζωγραφική η δουλειά του. Σήμερα δεν θα ήταν άδικο να τον χαρακτηρίσουμε περιπατητή και αδιάφορο. Αν συνεχίσει με τα ίδια μυαλά, καλό θα ήταν να αποχωρήσει από την ομάδα και δώσει χώρο σε παίκτες που πραγματικά γουστάρουν την ομάδα και θέλουν να αγωνίζονται με τη φανέλα της. Ας παραδειγματιστεί από τον Μάτσι, που από την πόρτα της εξόδου το καλοκαίρι, με πείσμα και δουλειά, έγινε πολύτιμο γρανάζι στη μηχανή της ομάδας. Σήμερα, τραγική ήταν και η εμφάνιση του Παύλου. Το τρέξιμο δεν σημαίνει απαραίτητα και προσφορά στην ομάδα. Ο δε ατομισμός και η απελπισμένη προσπάθεια να γίνεις ήρωας εις βάρος του συλλογικού καλού, δεν είναι καλοί σύμβουλοι. Φυσικά δεν λησμονείται ούτε παραγράφεται η προσφορά του στα προηγούμενα παιχνίδια, αλλά σήμερα έκανε κακή εμφάνιση. Λανθασμένες επιθετικές επιλογές, λάθος μεταβιβάσεις σε επικίνδυνα σημεία, άσχημες εκτελέσεις κλπ. Φυσικά το ναυάγιο περιλάμβανε όλη την ομάδα, απλά οι προαναφερθέντες, σήμερα, «έβγαζαν μάτι».   

• Η έλλειψη δεύτερου αξιόπιστου επιθετικού περιοχής μας προκάλεσε ανησυχία το καλοκαίρι. Πλέον γίνεται αντιληπτό πως οι φόβοι και επιφυλάξεις μας, δυστυχώς δικαιώνονται. Μετά τον Πιντάδο το χάος! Ο Μυτίδης δεν δείχνει να μπορεί και σήμερα μάλλον κατάστρεφε παρά δημιουργούσε. Ίσως να δικαιολογείται η τραγική του εμφάνιση, ως απότοκο του τραυματισμού που τον άφησε έξω για μεγάλο διάστημα, αλλά σήμερα ήταν αλλού γι' αλλού. Χωρίς πάθος, καμιά κερδισμένη μονομαχία, καμιά κεφαλιά, καμιά τελική φάση. Αν ο επιθετικός σου δεν μπορεί να κάνει τα στοιχειώδη, προφανώς δεν δικαιούται να διαμαρτύρεται πως δεν παίρνει ευκαιρίες!

• Η άμυνα της ομάδας και γενικά η αμυντική λειτουργία της ομάδας, από πλεονέκτημα και γερό ατού, εξελίσσεται στην αχίλλειο πτέρνα της ομάδας. Τα πλείστα γκολ που έχουμε δεχθεί (και τα δύο σημερινά) οφείλονται σε λάθη της αμυντικής γραμμής που θυμίζουν παιδική χαρά. Παράλληλες πάσες σε αντίπαλους επιθετικούς, που είναι «πάρε βάλε». Και το χειρότερο είναι πως τα λάθη επαναλαμβάνονται και τα γκολ που δεχόμαστε μοιάζουν σαν σταγόνες νερού.

• Αποδεικνύεται πως ο Φαν Ντάικ είναι ο στυλοβάτης της μεσαίας γραμμής της ομάδας. Η παρουσία του δεσπόζει στο κέντρο και στην ουσία το παιχνίδι της ομάδας περνά από τα πόδια του. Το κακό είναι πως η ομάδα δείχνει εξάρτηση στην παρουσία του (στοιχείο που παρατηρήθηκε και πέρσι), με αποτέλεσμα στα παιχνίδια που λείπει, το κέντρο να είναι ανύπαρκτο και οι γραμμές ασύνδετες. Σήμερα φάνηκε πόσο μάγκα κάνει τον Μαραγκό η παρουσία του Φαν Ντάικ, μιας και ο Μαραγκός ήταν κι αυτός ανάμεσα στους αρνητικούς πρωταγωνιστές και υστέρησε σημαντικά σε σχέση με τα παιχνίδια που είχε δίπλα του τον Ολλανδό.

• Σήμερα έγιναν και προπονητικά λάθη που προφανώς στοίχησαν. Η επιλογή του προπονητή να αγωνιστεί με ένα αμυντικό χαφ, αποδείχθηκε λανθασμένη, μιας και δεχθήκαμε ουκ ολίγες επιθέσεις και αντεπιθέσεις. Οι επιστροφές της ομάδας ήταν τραγικές και η ομάδα έδειξε αδιάβαστη ή απροετοίμαστη. Η εμμονή στον Ζιλέ επίσης αποδείχθηκε λανθασμένη, μιας και δεν βοήθησε για ακόμη ένα παιχνίδι. Αν και ο Ντε Κλερ μάλλον θα μας αφήσει το Γενάρη, σίγουρα μπορεί να προσφέρει περισσότερα στην ομάδα, τόσο λόγω ποιότητας, όσο και λόγω εμπειρίας. Ο προπονητής μας, άργησε επίσης να προβεί σε διορθωτικές κινήσεις με αποτέλεσμα το δεύτερο ημίχρονο να μην υπάρχουμε στο γήπεδο. Η Δόξα μας προειδοποίησε από νωρίς στο δεύτερο ημίχρονο και ίσως ο Ντάεμεν ή ακόμη και ο Λίνσεν να σουλούπωναν κάπως την κατάσταση. Ο δε Ντα Σίλβα δεν έπρεπε να αντικατασταθεί, μιας και στο σημείο που βγήκε ήταν ο κορυφαίος της ομάδας μαζί με τον Μάτσι. Από την αλλαγή του και έπειτα, η ομάδα παραδόθηκε στις ορέξεις της Δόξας και ο Μάτσι χάθηκε. Η ομάδα επίσης δεν αντέδρασε στην ισοφάριση και για πρώτη φορά είδαμε τους παίκτες μας να μην έχουν καθαρό μυαλό να επιτεθούν. Δεν είναι τυχαίο πως μετά την ισοφάριση, η πρώτη και τελευταία μας ευκαιρία είναι στις καθυστερήσεις του παιχνιδιού. Τέλος, η Δόξα δύο επικίνδυνους παίκτες έχει (Φερνάντες και Φοφανά) και η ομάδα μας δεν έδειξε έτοιμη ή ικανή να τους αντιμετωπίσει, με αποτέλεσμα να τρομοκρατήσουν πολλάκις την προβληματική (σήμερα) αμυντική μας γραμμή.

Ξεκαθαρίζω, πως τα προαναφερθέντα δεν αποτελούν «κατηγορώ» για την ομάδα ή επίρριψη – καταμερισμό ευθυνών. Σκοπό έχουν να προβληματίσουν και ίσως να προσθέσουν στον ήδη υπάρχων προβληματισμό όλων μας. Στο κάτω κάτω, οι ίδιοι παίκτες μας ανέβασαν στον έβδομο ουρανό και ο ίδιος προπονητής μας έκανε να τρίβουμε τα μάτια μας από την ομάδα μοντέλο που έφτιαξε. Είναι γελοίο και άδικο εν μια νυκτί να μηδενίσουμε τα πάντα, παρά την πίκρα μας. Η ομάδα έχει όλα τα φόντα να πετύχει τους στόχους της. Το χαστούκι στο σημερινό παιχνίδι, ήταν δυνατό, αλλά μπορεί να είναι καθοριστικό για τη συνέχεια. Ένα είδος αφύπνισης για την ακόμη πιο δύσκολη συνέχεια.   

Η ομάδα οφείλει να αφήσει πίσω το παιχνίδι με τη Δόξα, γιατί αν κολλήσει στα «γιατί» και τα «αν» θα χάσει το τρένο. Το ίδιο θεωρώ πως ισχύει και για τους οπαδούς. Θέλω να πιστεύω πως οι αποδοκιμασίες στο τέλος, δεν είναι δείγμα αχαριστίας, αλλά έκφραση στιγμιαίας πίκρας και τίποτα περισσότερο. Η ομάδα τώρα μας χρειάζεται ακόμη περισσότερο. Με 'μας δίπλα της, σίγουρα θα ξανασηκωθεί. Χάθηκε μια μάχη αδέρφια. Ο δρόμος είναι μακρύς και χρειάζεται υπομονή, επιμονή και πίστη.

ΑΕΚ στα εύκολα, ΑΕΚαρα στα δύσκολα!!!