Είναι ωραίο να είσαι ΑΕΚ!

Το παιχνίδι με την Ανόρθωση τέλειωσε. Βαθμολογικά δεν άλλαξε κάτι για την ομάδα μας, μιας και ο στόχος της τετράδας έχει χαθεί προ πολλού. Πολλοί ανέμεναν πως η ομάδα θα άνοιγε τα πόδια, ίσως και να το εύχονταν, περιμένοντας στη γωνιά, έτοιμοι να πυροβολήσουν κι άλλο, να βάλουν κι άλλο στον πληγωμένο εγωισμό των οπαδών μας. Εξάλλου τα διοικητικά νέα, έχουν εν μέρει αναστατώσει τους οπαδούς ή προκαλέσει ανησυχία, το ίδιο και η παρατεταμένη αγωνιστική κατηφόρα. Το χειρότερο ήταν πως η ΑΕΚ, η ομάδα που έπαιξε Ευρώπη αλλά αντιμετωπίστηκε και αντιμετωπίζεται χλιαρά εως αδιάφορα, δεν αναφερόταν καν πως παίζει και αυτή στο παιχνίδι με την Ανόρθωση. Λες και η ομάδα που έκανε το κλάμα μόδα τελευταία, θα έπαιζε μόνη της σήμερα. Τέτοια υποτίμηση!

Στον αθλητισμό όμως, κανείς δεν μπορεί να υποτιμήσει τον εγωισμό του αθλητή, ειδικά του αθλητή που ξέρει πως οι συγκυρίες δεν του επέτρεψαν να είναι ψηλότερα στη βαθμολογία. Και σήμερα η ομάδα έδωσε απαντήσεις. Πρώτα πρώτα σε μας τους οπαδούς της. Η ομάδα μας σιγά σιγά γιγαντώνεται. Αποκτά χαρακτήρα. Ακόμα και όταν είναι αδιάφορη. Προς πείσμα εκείνων που την υποτιμούν και κόντρα στον τρόπο που αντιμετωπίζεται, όπως αντιμετωπίζεται δηλαδή κάθε τυχάρπαστη ομάδα  που παλεύει για να σωθεί ή δεν γεμίζει το μάτι, από τον κάθε δημοσιογράφο που εξυπηρετεί συμφέροντα ή απλά βγάζει τα προσωπικά του κόμπλεξ.

Σήμερα η ομάδα, μας έκανε να την ξαναγαπήσουμε. Έστω και αν δεν κερδίσαμε τίποτα. Έστω και αν είμαστε αδιάφοροι. Μας έκανε να θυμηθούμε πως αυτή η ομάδα, έχει μέταλλο. Έχει τσαγανό. Είναι η ίδια ομάδα που μας ζέσταινε στο καταχείμωνο. Είναι η ομάδα που έκλεισε στο μισό γήπεδο τη Σάλκε. Είναι η ομάδα που μέχρι την τελευταία αγωνιστική του Europa διεκδικούσε την πρόκριση. Δεν πειράζει που τεχνιέντως οι δημοσιογραφίσκοι το αγνοούν, όταν αναφέρονται διθυραμβικά για τον Αποέλ και την Ευρώπη που παραμιλά. Εμείς ξέρουμε! Και δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ, έστω και αν το δικό μας θαύμα δεν έχει τη λάμψη του Αποέλ. Για μας είναι μεγαλύτερο το θαύμα και ο θαυμασμός για τη δική μας ομάδα… και σε όποιον αρέσει. Το είχα καιρό μέσα μου και ήθελα να το εξωτερικεύσω, μιας και το θεωρώ άδικο να έχει ξεχαστεί τόσο γρήγορα ο άθλος του καλοκαιριού.  

Ευτυχώς όμως, κάποιος δεν τον έχει ξεχάσει αυτόν τον άθλο. Είναι ο άνθρωπος που έχασε τη δουλειά του εξαιτίας μας, μιας και μετά την ισοπαλία που έφερε η ομάδα του στο ΓΣΠ μαζί μας, απολύθηκε. Αναφέρομαι στον Ρόνι Λέβι, που σε αντίθεση με τον περίγυρό του, είναι κύριος και δίνει μαθήματα ποδοσφαιρικού πολιτισμού. Αντιγράφω τις δηλώσεις του μετά το παιχνίδι, που μιλούν από μόνες τους:  «Δεν εκπλάγηκα από την ΑΕΚ, έχει δείξει και στο Γιουρόπα Λιγκ ότι είναι καλή ομάδα και ίσως η έκπληξη είναι ότι είμαστε πιο ψηλά από αυτούς στην βαθμολογία».

Δεν θα αναφερθώ λεπτομερώς στο παιχνίδι. Απλά να αναφέρω πως η Ανόρθωση δεν μας νίκησε φέτος. Και αν σήμερα ήμασταν λίγο πιο προσεκτικοί ή ψύχραιμοι, θα πανηγυρίζαμε και δεύτερη νίκη απέναντι σε μια ομάδα που σε καμιά περίπτωση δεν είναι καλύτερη από εμάς. Εκείνο που προσωπικά κρατώ, είναι η θέληση που έδειξαν οι παίκτες. Το πάθος που έβγαλαν στο γήπεδο. Δεν κρύβω πως πήγαινα στο γήπεδο και είχα άγχος να μην εξευτελιστούμε. Με τόσες απουσίες, κανείς δεν περίμενε και πολλά πράγματα. Προσωπικά, ήθελα μόνο να δω την ομάδα μου να προσπαθεί, να το παλεύει. Και τελικά, όσοι αγωνίστηκαν ήταν παλικάρια. Αγωνίστηκαν για τη φανέλα και τον εγωισμό τόσο των ιδίων αλλά και των πικραμένων Αεκτζήδων – που σήμερα είχαν δυναμική παρουσία στο γήπεδο, τηρουμένων των αναλογιών και των περιορισμένων προσδοκιών από το παιχνίδι.

Κρατώ επίσης την παρουσία πολλών κύπριων στην ενδεκάδα… πράγμα που μόνο αισιοδοξία μπορεί να μας δώσει. Και αναφέρομαι στους Δημητρίου, Παύλου, Κυπριανού (αρχική ενδεκάδα), Γεωργίου, Μυτίδης (αλλαγές). Ειδικά ο Κυπριανού και ο Γεωργίου που πρώτη φορά αγωνίζονται (ο Γεωργίου έπαιξε ελάχιστα με τον Αποελ στο ΓΣΠ) έδειξαν πως το μέλλον τους ανήκει. Και φυσικά έχουν θέση σε αυτή την ομάδα. Ομολογώ πως εντυπωσιάστηκα από τον νεαρό Κυπριανού. Σύγχρονος ποδοσφαιριστής, με σωστή ποδοσφαιρική παιδεία, με τσαμπουκά και πάθος. Το δε παρθενικό του γκολ, ήταν κυριολεκτικά μια ζωγραφιά στο χορτάρι. Θα ήταν άδικο να μην πάρει άλλες ευκαιρίες, μιας και δείχνει έτοιμος για ενδεκάδα. Φυσικά πρέπει και ο ίδιος να δουλέψει σκληρά και να βελτιωθεί ακόμη περισσότερο.

Θα ήθελα τέλος να αναφερθώ στη συμπεριφορά της επίσημης Ανόρθωσης πριν αλλά και μετά το παιχνίδι. Θεωρώ γελοίο, η Ανόρθωση να μιλά για κατεστημένο που πρέπει να σπάσει. Πρόκειται για την ίδια ομάδα που ήταν από τους θιασώτες του παρασκηνίου και πρωταγωνίστρια στο κατεστημένο που η ίδια κατηγορεί. Προφανώς φωνάζει επειδή νιώθει παραγκωνισμένη, αλλά είναι σύνηθες στην Κύπρο να φωνάζει ο κλέφτης για να φοβηθεί ο νοικοκύρης. Πάντως σε μεγάλο βαθμό, οι αναφορές σε διαιτητικές αποφάσεις έπιασαν τόπο. Παρά το γεγονός πως η διαιτησία του σημερινού παιχνιδιού αναφέρεται ως καλή από τα πλείστα αθλητικά sites, εγώ θα διαφωνήσω. Ο διαιτητής χαρίστηκε ουκ ολίγες φορές στους παίκτες της Ανόρθωσης, σε σωρεία επικίνδυνων μαρκαρισμάτων. Συνεπώς στον πειθαρχικό έλεγχο ο διαιτητής τα έκανε μαντάρα, με αποτέλεσμα να εκνευρίσει και τους παίκτες μας αλλά και την κερκίδα.

Ακόμα ένα γεγονός που προκαλεί αλγεινή εντύπωση, είναι η πρόθεση της διοίκησης της Ανόρθωση να ασκήσει ένσταση για αντικανονική συμμετοχή του Τζέισον Δημητρίου στο παιχνίδι (εξαιτίας της σύγχυσης που δημιουργήθηκε στο παιχνίδι με την Αελ για λανθασμένο καταλογισμό κίτρινης κάρτας). Και εγώ διερωτούμαι… Τελικά ποιός προκαλεί και δυναμιτίζει το κλίμα μεταξύ των δύο ομάδων; Μετά το "τυχαίο" black out τότε στο Παπαδόπουλος, ακολουθεί η ένσταση για αντικανονική συμμετοχή του Τζέισον Δημητρίου.  Τείνει να γίνει πάγια τακτική της Ανόρθωσης να επιστρατεύει "άλλα μέσα" όταν χωλαίνει στο γήπεδο. Δείχνει να μην κοκκινίζει από ντροπή, όταν προσπαθεί να κλέψει βαθμούς που δεν δικαιούται και που τους έχασε δικαιότατα στον αγωνιστικό χώρο. Και ό ένας βαθμός που πήρε σήμερα, θα έπρεπε να την κολακεύει. Ειλικρινά δεν ντρέπονται;