Περιστέρια....στο γουμά σας!

Ειλικρινά αυτή η Β’ κατηγορία είναι για γέλια τελικά. Πέραν του φτωχού θεάματος και των καμινάδων (που είναι το προσφιλές σύστημα όλων των ομάδων), προσπαθώ ακόμα να καταλάβω αν η Ομόνοια Αραδίππου σήμερα ήταν τόσο άσχετη, ή εμείς ήμασταν τόσο ομαδάρα. Αλλά από την άλλη, πώς να είναι άσχετη μια ομάδα που για τέσσερις αγωνιστικές ήταν αήττητη και μάλιστα χωρίς να δεχθεί γκολ; Τα εισέπραξε όμως σήμερα μαζεμένα...

Αν και ομολογώ πως στο πρώτο δεκάλεπτο του παιχνιδιού σκέφτηκα: «μία απ’ τα ίδια», σταδιακά η ΑΕΚ ανέβαζε ρυθμούς, και το σύστημα «κου-του-ρου» (που έχουμε συνηθίσει εδώ και ένα μήνα να βλέπουμε) αντικαταστάθηκε ως δια μαγείας από ορθόδοξες επιθέσεις και μπάλα κάτω, με αποκορύφωμα το γκολ του Μπένκο.
Στο Β’ ημίχρονο δε, η ομάδα μας (κατά διαστήματα) ήταν ακριβώς όπως τη θέλουμε. Ουσιαστική, με πλάνο στο παιχνίδι της, σαρωτική θα έλεγα, δημιουργώντας πολλές ευκαιρίες και προσφέροντας και ωραίο θέαμα. Τρία γκολ με συνοπτικές διαδικασίες, άκοπα. Αστείρευτο πάθος μέχρι το 90’, κερδισμένες μονομαχίες και περίσσιο τσαμπουκά. Ίσως γιατί ο προπονητής έβαλε κάποιους ποδοσφαιριστές στις θέσεις που τους ταιριάζουν καλύτερα, ίσως γιατί υποσχέθηκε στη διοίκηση τρεις συνεχόμενες νίκες, ίσως γιατί κάποιοι ποδοσφαιριστές ήταν στη μέρα τους, ποιος ξέρει; Μπορεί πάλι απλά να...εισακούστηκαν οι προσευχές μας!

Σημασία έχει ότι κερδίσαμε με ένα ευρύ σκορ, ανακτήσαμε την ψυχολογία μας και ακούστηκε ξανά στις κερκίδες το παρατεταμένο χειροκρότημα του κόσμου. Αλήθεια, πόσο καιρό έχουμε να χαρούμε σαν οπαδοί αυτής της ομάδας, το έχετε σκεφτεί; Τώρα αυτό που χρειάζεται είναι να δείξει η ομάδα ότι έχει διάρκεια. Γι’ αυτό κατ’ εμένα, το ιδανικό τεστ για να μετρήσουμε δυνάμεις είναι όταν θα αγωνιστούμε με Αλκή και Ολυμπιακό.

Υπομονή-πάθος-αυτοπεποίθηση θεωρώ πως είναι το ψυχολογικό τρίπτυχο της επιτυχίας για τη φετινή ΑΕΚ. Αγωνιστικό τρίπτυχο θα έλεγα πως είναι: πίεση από την αρχή-μπάλα κάτω-αποτελεσματικότητα.

Άξιος σχολιασμού είναι ο πανομοιότυπος τρόπος που πανηγύρισαν τα τέσσερα γκολ οι παίκτες μας, τρέχοντας κατευθείαν στον προπονητή, αγκαλιάζοντάς τον και φιλώντας τον, αφιερώνοντάς του το κάθε γκολ. Ξεκάθαρο το μήνυμα που πέρασαν (ή ήθελαν να περάσουν). Οι ποδοσφαιριστές στηρίζουν τον προπονητή θέλοντας να πείσουν τον κόσμο ότι ουδεμία ευθύνη του καταλογίζουν κι ότι τυγχάνει της καθολικής υποστήριξής τους. Συγκινητική όντως η πράξη τους, που θα μπορούσε να μεταφραστεί και ως: «δώστε του ακόμη μια ευκαιρία». Πράγματι εμένα με έπεισαν ότι ο Σάββας δικαιούται ακόμη μια ευκαιρία. Τόσο όμως εγώ, όπως πιστεύω και αρκετοί από εσάς, θα πειστούμε αληθινά μόνο όταν συνεχιστούν οι καλές εμφανίσεις και οι νίκες.

Θετικό ντεμπούτο για Κυθραιώτη, ανεβασμένος ο Τζόσουα, εξαιρετική εμφάνιση ως συνήθως από Λαμπρόπουλο, Φερνάντες, Βέιγκα, Καβαλάρη. Προσωπικά δε με έπεισαν ακόμα οι Γιασεμάκης και Μπένκο, απορώ γιατί δε ξεκινά βασικός ο Κάβα...
Επίσης απορώ γιατί εκτελεί τις στατικές μας φάσεις ο Λουκά. (άσχετα αν έβαλε το πέναλτι). Χρειάζεται περισσότερη δουλειά στα ανασταλτικά καθήκοντα από τους ακραίους μπακ (πού είσαι Μηνά μου και Παπόε μου).

Καλούτσικη η διαιτησία, αν και κατάπιε ένα πέναλτι (χέρι) υπέρ της ομάδας μας. Πολλά τα σφυρίγματα φάουλ, πώς να μην ήταν άλλωστε αφού τα περιστέρια όχι μόνο έχασαν την μπάλα, αλλά κλωτσούσαν στο ψαχνό.






.