Η επιστροφή του "ασώτου"

Επιστροφή στις ρίζες έστω και για λίγους μήνες. Η επιστροφή, λοιπόν, του Κούλλη Πάυλου στην ομάδα της καρδιάς του συνέπεσε δυστυχώς με τη χειρότερη περίοδο της ιστορίας μας.

Εντούτοις μέσα σε αυτό το Γολγοθά ο Κούλλης όντως έκανε αισθητή την παρουσία του! Στα λίγα ματς που αγωνίστηκε ήταν κατά γενική ομολογία ο κορυφαίος. Από το νεαρό είδαμε... πάθος, είδαμε ταχύτητα, είδαμε μαγικές ντρίμπλες, είδαμε μπαλιές ακριβείας, είδαμε και γκολ. Δε θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι «τα είδαμε όλα!» Αυτό όμως που έκανε θετική εντύπωση ήταν το γεγονός ότι φίλησε τη φανέλα στην επίτευξη του γκολ με τη Δόξα, πράγμα πρωτόγνωρο για εμάς. Όσες φορές κι αν δούμε σε επανάληψη τη φάση πάλι θα ανατριχιάσουμε από συγκίνηση! Επίσης, οι φωνές του πάθους του ακούγονται σε κάθε ματς και μας αποδεικνύουν ότι το παιδί είναι γεννημένος «πολεμιστής». Ο Κούλλης είναι παιδί της ομάδας και συνεπώς πονά και νοιάζεται γι’ αυτήν. Αυτή την εικόνα τουλάχιστον παρουσιάζει σε κάθε αγώνα. Υπ’ αυτές τις συνθήκες θεωρώ ότι θα ήταν ο ιδανικός αρχηγός για να αντικαταστήσει τη σημαία μας, τον Κωνσταντίνο Μηνά, όταν ο ίδιος αποφασίσει να κρεμάσει τα παπούτσια.

Ο Κούλλης επέστρεψε πιο ώριμος ως άτομο και ποδοσφαιρικά πιο ανεπτυγμένος. Παρόλο που δεν του δόθηκαν οι ευκαιρίες στον Πανιώνιο και στην Ομόνοια, μέσα από τη σκληρή δουλειά στην προπόνηση έκανε τεράστια βήματα βελτίωσης. Έγινε πιο ουσιαστικός στο παιχνίδι του και άφησε τις περιττές ενέργειες που τον χαρακτήριζαν στο παρελθόν. Είναι από τους λίγους παίκτες που ο χρόνος κυλάει υπέρ τους. Οι περισσότεροι Κύπριοι με το πέρασμα του χρόνου και σε συνδυασμό με το λιγοστό αγωνιστικό χρόνο που παίρνουν τείνουν να τα παρατούν. Ο Κούλλης όμως επέστρεψε αγνώριστος, τολμώ να πω. Αγνώριστος προς το καλύτερο.

Το θερμό χειροκρότημα που δέχθηκε από τους φιλάθλους όταν έγινε αλλαγή στο ματς με την Πέγεια μαρτυρά το ολοφάνερο: ο Κούλλης έχει πλέον κερδίσει τη συμπάθεια και την εκτίμηση όλων μας, σβήνοντας την οποιαδήποτε παλιά αμφισβήτηση!




.