Group therapy

Φανταστείτε το ποιόν του ανθρώπου που πάει στο γήπεδο και με μανία διαλύει την καρέκλα που κάθεται. Φανταστείτε το ποιόν του ανθρώπου που πάει στο γήπεδο και πιάνει την καρέκλα του και τη ρίχνει στο γήπεδο σημαδεύοντας κάποιον συνάνθρωπό του. Φανταστείτε το ποιόν του ανθρώπου που πάει στο γήπεδο και ανάβει φωτιά στις καρέκλες που κάθεται. Φανταστείτε το ποιόν του ανθρώπου που πάει στο γήπεδο και εμποδίζει τους πυροσβέστες να σβήσουν τη φωτιά που μαίνεται ανεξέλεγκτη στην κερκίδα του. Φανταστείτε το ποιόν του ανθρώπου που πάει στο γήπεδο και με λύσσα διαλύει ό,τι βρει μπροστά του. Φανταστείτε το ποιόν του ανθρώπου που πάει στο γήπεδο και με αλλοφροσύνη κλοτσά τις πόρτες για να μπει μέσα στο γήπεδο. Φανταστείτε το ποιόν του ανθρώπου που πάει στο γήπεδο και ανυπομονεί να παίξει ξύλο με όλους. Φανταστείτε το ποιόν του ανθρώπου που πάει στο γήπεδο και θεωρεί ότι όλοι οι άλλοι συνωμοτούν εναντίον του. Κι αν δεν έχετε φαντασία έπρεπε να παρακολουθήσετε τον αγώνα ΑΕΚ-ΑΕΛ στο ΓΣΖ...

Αναμφίβολα όλες αυτές οι συμπεριφορές δεν αρμόζουν σε έναν υγιή και φυσιολογικό άνθρωπο. Τουναντίον αντανακλούν τις συμπεριφορές ενός αντικοινωνικού και προβληματικού ανθρώπου, ενός χούλιγκαν των γηπέδων. Συνήθως οι χούλιγκαν των γηπέδων είναι άτομα με πονεμένο παρελθόν, προβληματικό παρόν και ζοφερό μέλλον. Είναι εθισμένοι με την αντιπαράθεση και τη σύγκρουση και την επιζητούν εναγωνιωδώς. Αυτός είναι και ο μοναδικός τους σκοπός που πάνε γήπεδο. Προσωπική μου άποψη είναι για να θεραπευτούν οι χούλιγκαν πρέπει πρώτα απ’ όλα να αναγνωρίσουν το πρόβλημά τους. Όσο οι υπόλοιποι υγιείς οπαδοί και παράγοντες του αθλητισμού τους προσεγγίζουν ωσάν να είναι τα μικρά παιδιά του Δημοτικού που απλά έκαναν μια αταξία, το πρόβλημα θα συνεχίζεται και θα διογκώνεται! Δυστυχώς οι χούλιγκαν των γηπέδων αποκτούν συνέχεια «δικηγόρους» και «θαυμαστές» και τούτο επειδή είμαστε μια κοινωνία που δεν θέτει το δάκτυλο επί των τύπων των ύλων, αλλά προτιμά να ρίχνει τα προβλήματα κάτω από το χαλί για γίνεται αρεστή. Είμαστε η κοινωνία του «κρύψε να περάσουμε». Πάνω σε αυτή τη φιλοσοφία παρατήρησα προπονητές, παράγοντες και αθλητικογράφους να προσεγγίζουν τα άκρως επικίνδυνα επεισόδια στο ΓΣΖ.

Είναι, λοιπόν, με απογοήτευση που άκουσα τον κ. Μιχαηλίδη, που τον θεωρώ πάνω από όλα κύριο, να επιρρίπτει τις ευθύνες αλλού (βλ. διαιτησία) και να αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη. Δεν ανέφερε το αυτονόητο: ότι δηλαδή αν μία ομάδα άξιζε να κερδίσει, αυτή ήταν η ΑΕΚ. Δεν ανέφερε επίσης το γεγονός ότι η ομάδα του παρουσιάστηκε κατώτερη των περιστάσεων και μόνο 15 λεπτά σε όλο το ενενηντάλεπτο έπαιξε μπάλα. Το μόνο που μπορώ να υποθέσω είναι ότι προσπάθησε να φέρει στο προσκήνιο κάποιους άλλους αστάθμητους παράγοντες (βλ. διαιτησία), ώστε να ρίξει κάτω από το χαλί τις δικές του ευθύνες και τις ευθύνες των οπαδών της ομάδας του. Δηλαδή κ. Μιχαηλίδη μία απόφαση του διαιτητή είναι σημαντικότερη από τη σωματική ακεραιότητα των φιλάθλων; Ή μήπως έπρεπε κι εμείς να σπάσουμε τα καθίσματα και να βάλουμε φωτιά όταν στο Α’ ημίχρονο ο διαιτητή και ο επόπτης έκλεισαν τα μάτια μπροστά στο γκρέμισμα του Αμπραχάμ μέσα στην περιοχή; Αυτό που θα περίμενα να ακούσω από τον κ. Μιχαηλίδη και από τον οποιοδήποτε σοβαρό άνθρωπο ήταν στη θέση του είναι το εξής: «Τα επεισόδια ντροπιάζουν την ομάδα μας και το κυπριακό ποδόσφαιρο. Με αυτό τον τρόπο διώχνουν τον κόσμο από το γήπεδο. Δεν αρμόζει στην ιστορία της ΑΕΛ να διαθέτει οπαδούς χούλιγκαν. Ζητώ οι υγιείς οπαδοί της ομάδας να τους απομονώσουν και να τους δώσουν στην αστυνομία. Δεν ψάχνω δικαιολογίες. Με την απαράδεκτη στάση τους οι οπαδοί μας, μας στέρησαν το δικαίωμα να παλέψουμε μέχρι τέλους τον αγώνα.» Δυστυχώς κ. Μιχαηλίδη οι δηλώσεις σου δεν ήταν σε καμία περίπτωση σ' αυτό το πνεύμα. Απέφυγες την αυτοκριτική και μεταβίβασες τις ευθύνες αλλού. Ένα ολίσθημα που ομολογώ δεν ανέμενα από εσένα. Και απλά ρωτώ από περιέργεια: εάν έχουμε παράπονο από τη γυναίκα μας πρέπει να τη σαπίζουμε στο ξύλο; Αυτή είναι η προσωπική σας φιλοσοφία;

Επιπρόσθετα οι παράγοντες του λεμεσιανού σωματείου επιδόθηκαν σε έναν αγώνα δικαιολόγησης των αδικαιολόγητων! Δίνουν απλόχερα άλλοθι στους χούλιγκαν και τους παρουσιάζουν ωσάν να έκαναν μια ωραία επανάσταση ενάντια στις υποχθόνιες δυνάμεις που τους επιβουλεύονται. Φυσικά αγνοούν την ποδοσφαιρική δικαιοσύνη που επέβαλλε να κερδίσει η ΑΕΚ διότι πολύ απλά έπαιξε καλύτερα. Αντ’ αυτού προσκολλώνται σε μια φάση αδικίας(;) και τη μεγιστοποιούν σε επικίνδυνο και παράλογο βαθμό σκοπίμως. Και εξηγούμαι: όπως προανέφερα το να ρίχνεις τις ευθύνες για μια αποτυχία αλλού, αυτομάτως παρουσιάζεσαι άμοιρος ευθυνών. Επίσης, οι διοικούντες δεν έχουν το θάρρος να τα τραβήξουν το αυτί των χούλιγκαν οπαδών τους διότι πιστεύουν ότι τους χρειάζονται. Η προσωπική μου όμως άποψη είναι ότι ένα σωματείο δεν έχει ανάγκη τους χούλιγκαν οπαδούς. Αυτοί μόνο κακή υπηρεσία προσφέρουν στο σωματείο τους (σπίλωση του ονόματος της ομάδας, μείωση των οπαδών ένεκα φόβου, πρόστιμα και τιμωρίες κ.ά.). Μια ομάδα έχει ανάγκη τους σωστούς, υγιείς και ώριμους φιλάθλους, οι οποίοι πραγματικά θα βοηθούν και δεν θα καταστρέφουν την ομάδα. Επιπρόσθετα, με τις φωνασκίες οι παράγοντες της ΑΕΛ επιχειρούν να γίνουν συμπαθείς στην κοινή γνώμη και να παρουσιαστούν ως τα αδικημένα παιδάκια που τους στερούν την καραμέλα (εδώ γελάει και το παρδαλό κατσίκι). Εάν η ΑΕΛ αδικείται μία φορά, τότε η ΑΕΚ αδικείται δέκα φορές. Όμως οι οπαδοί της ΑΕΚ ποτέ δεν αντέδρασαν με αυτό τον βάρβαρο τρόπο. Γιατί άραγε; Ρητορικό το ερώτημα για προβληματισμό.

Ηθικοί αυτουργοί δεν είναι οι διαιτητές, αλλά όλοι οι άλλοι που με τις δηλώσεις τους δίνουν άλλοθι στους χούλιγκαν! Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι αρκετοί αθλητικογράφοι σημείωσαν στις φυλλάδες τους ότι οι οπαδοί της ΑΕΛ έριχναν αντικείμενα στον αγωνιστικό χώρο. Έτσι γενικά και αόριστα λοιπόν: αντικείμενα! Το ότι ξεχαρβάλωναν με μανία επί μισή ώρα καρέκλες και τις έριχναν μέσα στο γήπεδο και το ότι έβαλαν φωτιά στις κερκίδες θωρήθηκε από αρκετούς αθλητικογράφους ως... απλή ρήξη αντικειμένων!!! Άκουσον, άκουσον! Τέτοιες τοποθετήσεις ενισχύουν την άποψη ότι πολλοί αθλητικογράφοι είναι στρατευμένοι. Τουτέστιν, ενεργούν με συγκεκριμένη σκοπιμότητα. Οι φράσεις «είναι ανεγκέφαλοι», «είναι λίγα παιδιά», «καταδικάζουμε τα επεισόδια, αλλά ο διαιτητής...» έχουν χάσει πλέον το νόημά τους! Είναι χιλιοειπωμένες και άνευ νοήματος και συναισθήματος! Φτάνει πλέον! Διαμαρτυρηθείτε φίλοι αθλητικογράφοι για το μαύρο μας το χάλι με τρόπο που να γίνεστε πιστικοί! Έλεος πια με τα κλισέ! Σταματήστε να χαϊδεύετε αυτιά και να έχετε στο μυαλό σας μόνο την αύξηση των πωλήσεων της φυλλάδας σας! Σταθείτε φρουροί του σεβασμού «respect» και των ωραίων ιδανικών του αθλητισμού και της ζωής.

Ψάχνω ακόμα να βρω κάποιον που καταδίκασε με βδελυγμία τις εγκληματικές πράξεις των οπαδών της ΑΕΛ. Ψάχνω ακόμα να βρω κάποιον που ανέδειξε την επικίνδυνη και αντιαθλητική συμπεριφορά των οπαδών της ΑΕΛ ως μια ανοικτή πληγή για το κυπριακό πρωτάθλημα. Ψάχνω ακόμα να βρω κάποιον που προσπαθεί να σώσει το δάσος κι όχι το δέντρο. Αντιθέτως οι περισσότεροι ποδοσφαιροπατέρες δήθεν λάτρεις του αθλήματος στρουθοκαμηλίζουν προσπαθώντας να φανούν αρεστοί για ευνόητους λόγους στους οπαδούς της λεμεσιανής ομάδας.

Φίλοι προπονητές, παράγοντες και αθλητικογράφοι, όσο συνεχίζετε με τη στάση σας να δίνετε άλλοθι και συγχωροχάρτια στους χούλιγκαν, τόσο θα τους εκτρέφετε. Κι αν τελικά το πρωτάθλημά μας το πάρετε στον πάτο... δεν φταίμε εμείς!

.