Συννεφιασμένη Κυριακή

Αργά το βράδυ της Κυριακής μεσα στη θλίψη μου σκέφτηκα πως δεν μπορώ να νιώθω αδικημένος από το 2-2 με τη Δόξα καθώς στο pre-match ζήτησα να χαμογελάσω και όντως χαμογέλασα. Ναι, για 30 ολόκληρα λεπτά ήμουν χαμογελαστός...μόνο που αυτό που έχει σημασία είναι να χαμογελάς στο τέλος κάθε παιχνιδιού, κι όχι μόνο κατά τη διάρκεια, κάτι που δεν είχα διευκρινίσει. Η αλήθεια που δεν μπορώ να κρύψω όμως είναι πως νιώθω πικραμένος, απογοητευμένος και λιγάκι κορόιδο για να είμαι ειλικρινής. Παρακάτω θα εξηγήσω το γιατί...

Πριν αρχίσει η κριτική, καλό θα ήταν σκέφτηκα να σταθώ σε κάποια θετικά σημεία της συννεφιασμένης Κυριακής που πέρασε:
• Η πολύ καλή απόδοση ορισμένων ποδοσφαιριστών όπως Μεσίκα, Παπόε, Ατόρνο, Μιχαήλ, Άμπραχαμ, Μοσελίν, Νουαφόρ, Τζόσουα, Γκονζάλεζ. Πολλοί οι διακριθέντες πολύ απλά γιατί η ομάδα μας το πρώτο κυρίως ημίχρονο έπιασε εκπληκτική απόδοση.
• Πρώτο παιχνίδι στο οποίο σκοράραμε πρώτοι
• Πρώτο παιχνίδι στο οποίο πετύχαμε δυο γκολ
• Αυτοματισμοί που άρχισαν να βγαίνουν επιτέλους στο χόρτο.
• Δημιουργία αρκετών ευκαιριών.
• Η ανεβασμένη απόδοση του Νουαφόρ ως υποδοχή της μπάλας και κράτημα, παρά τα κακά τελειώματά του
• Η ομάδα μας άρχισε να γίνεται επιτέλους επικίνδυνη στις στατικές φάσεις.
• Το δεύτερο τέρμα που ήταν για σεμινάριο και δείχνει περίτρανα γιατί ο Νουαφόρ δεν είναι παίχτης περιοχής. Δεύτερος επιθετικός ίσως. Περιοχής με τίποτα, δε θέλω να δω κι άλλες χαμένες κλασικές ευκαιρίες για να είμαι σίγουρος για αυτό
• Η διαιτησία φέτος φαίνεται να μας παίζει 50-50 κι ελπίζω να συνεχίσει έτσι
• Η παρουσία του κόσμου ήταν ενθαρρυντική παρά τους μηδέν βαθμούς

Συμπεραίνοντας, θα έλεγα πως η ομάδα θύμιζε κάτι από το πρώτο δωδεκάλεπτο στην Πέγεια και επιβεβαιωθήκαμε εμείς οι λίγοι που λέγαμε πως υπάρχουν ικανοί ποδοσφαιριστές και πως θα ανέβει σιγά σιγά η απόδοσή τους.

Δεν μπορούμε όμως να αγνοήσουμε την απογοητευτική εμφάνιση του Μαγιέμπι καθώς και της αμυντικής συμπεριφοράς της ομάδας μας σε ορισμένες φάσεις. Δε γίνεται ολάκερη ομάδα να φτύνει αίμα στο γήπεδο και να τα δίνει όλα για τη νίκη, και να χαλά η εικόνα από έναν ποδοσφαιριστή. Δεν ξέρω αν είναι ανίκανος ο άνθρωπος, απλά λέω πως αυτός που είδα χθες κάτω από την εστία μας, δε με έπεισε όπως δεν έπεισε και κανέναν άλλο ΑΕΚτζή. Ούτε τον ίδιο τον προπονητή δεν έπεισαν οι δύο από τους τρεις φετινούς τερματοφύλακες, γι αυτό και προσεγγίσαμε εσπευσμένα ξανά τον Αυγουστή, όμως βρήκαμε την πόρτα κλειστή. Βλέπετε, δεν μας έκαναν οι Hajduk, Bettoni, Hogg...περιμέναμε για κάτι καλύτερο, το οποίο τελικά ΔΕΝ ήρθε. Και το χειρότερο απ' όλα είναι πως για χάρη του Μαγιέμπι διώξαμε το Μονεστερόλο και μείναμε χωρίς φορ περιοχής, εκτός κι αν μας βγει ο Μέντεζ.

Θα κάνω ιδιαίτερη αναφορά στον Εντίλσον, γιατί τον υπερασπιζόμουνα ολόκληρη την εβδομάδα κι όμως έκανε αρκετά σοβαρά λάθη που με απογοήτευσαν. Παρόλαυτά όπως διευκρίνισε κι ο φίλος Σταύρος, το δεύτερο ημίχρονο ανέβασε την απόδοσή του κι αν μη τι άλλο έδειξε πως ξέρει μπάλα. Μπορεί για την ώρα να μην εμπνέει ως ηγέτης του κέντρου, αλλά δεν παύει από το να είναι ένα χρήσιμο εργαλείο. Για όσους ακόμα υποστηρίζουν πως ο Εντίλσον δεν κάνει για την ΑΕΚ, θα τους παρακαλούσα να παρακολουθήσουν στο επόμενο παιχνίδι την πρώτη πάσα του, τις κινήσεις του στο χώρο του κέντρου και προπάντων τον τρόπο που συνδέει την άμυνα με την επίθεση καθώς ζητά μπάλα από τους μπακ και με γρήγορες κινήσεις την προωθεί στους επιθετικούς. Ίσως για αυτό το λόγο να κάνει και περισσότερα λάθη, γιατί είναι μέσα σε όλες τις φάσεις. Εύχομαι σύντομα να βελτιωθεί στο θέμα των επιπόλαιων λαθών και να μας χαρίσει και ένα γκολ με το δυνατό σουτ που διαθέτει.

Θα προτιμήσω να αναφερθώ ξεχωριστά για την αιτία του κάθε χαμένου ματς, έτσι ώστε ο καθένας στο τέλος να βγάλει τα συμπεράσματά του:
Πέγεια – ΑΕΚ: Χάσαμε από την αστυνομία
ΑΠΕΠ – ΑΕΚ: Χάσαμε δίκαια λόγω του Μπόμποκ, της κακής προετοιμασίας και ανετοιμότητας της ομάδας
ΕΝΠ – ΑΕΚ: Χάσαμε άδικα θα έλεγα καθώς δεν αξιοποιούσαμε τις επιθετικές μας προϋποθέσεις και δεχθήκαμε δύο γκολ χωρίς να απειληθούμε ιδιαίτερα. Η μη ύπαρξη επιθετικών λύσεων μας στοίχισε.
ΑΕΚ – Δόξα: Πήραμε ένα αντί τρεις βαθμούς, πέρα για πέρα άδικα. Μεγάλη ευθύνη βαραίνει τον Μαγιέμπι. Όμως αν κάποιος δει έστω μόνο τα στιγμιότυπα του ματς θα διαπιστώσει πως δικαιούμασταν νίκη και μάλιστα με ευρύ σκορ.

Ιεραρχικά την ευθύνη για τον ένα βαθμό ρίχνω πρώτα στους τερματοφύλακες και την αμυντική αστάθεια και στη συνέχεια στην επιθετική στειρότητα. Και εδώ είναι που εμπλέκεται ο προπονητής και ο κακός προγραμματισμός αυτού και της διοίκησης. Εδώ είναι που πονάμε αλλά δυστυχώς το ποτάμι πίσω δε γυρνά. Γι αυτό ας κοιτάξουν να φτιάξουν την ομάδα με το υλικό που έχουν, που εξαιρουμένων 3-4 ποδοσφαιριστών δεν είναι καθόλου μα καθόλου κακό. Δεν μπορώ παρά μόνο να κοιτάω μπροστά και να περιμένω το πολυπόθητο τρίποντο να έρθει με την Αλκή. Βλέπουμε ότι πέραν της Ομόνοιας και της Ανόρθωσης, οι υπόλοιπες ομάδες είναι περίπου στο ίδιο επίπεδο και όλοι χάνουν βαθμούς από όλους. Ας μην απελπιζόμαστε λοιπόν γιατί ούτως ή άλλως πιο κάτω δεν έχει! Μετά την πρώτη νίκη θα ρολάρουμε και θα επανέλθει η ηρεμία. Ο δρόμος ακόμα είναι μακρύς. Στο μεταξύ πρέπει με σοβαρότητα να περάσουμε στους 16 του Κυπέλλου το οποίο δεν πρέπει να ξεχνάμε. Με μια καλή πορεία στο κύπελλο δε θα πονά τόσο η πληγή της παρωδίας στο πρωτάθλημα και θα επιστρέψουν οι οπαδοί μας. Διανύουμε μια πολύ σημαντική χρονιά όσον αφορά την ταυτότητα των ΑΕΚτζήδων και φυσικά αναφέρομαι στους πιο μικρούς. Είναι αλήθεια πως η κερκίδα μας σιγά σιγά πάει να καταντήσει Κ.ΑΠ.Η και ένας τίτλος μπορεί να κρατήσει όσους δεν έφυγαν ακόμα.

.

.