After-match: Κουρτουνιά...

Σόδα για χώνεψη, κουρτουνιά για παρηγοριά, spa για χαλάρωση...τίποτα από αυτά δεν είναι ικανό να μας παρηγορήσει και να μας κάνει να ξεχάσουμε το σαββατιάτικο αγώνα. Δίκαιη η απογοήτευση των ΑΕΚτζήδων για το τραγικό αποτέλεσμα στο Γ.Σ.Ζ. που ούτε να το γράψω δεν μπορώ. Φαίνεται πως εκτός από εμένα που υποτίμησα την ΑΠΕΠ στο pre-match, το ίδιο έκαναν και οι ποδοσφαιριστές μας...
Η μόνη δικαιολογία για την απογοητευτική εμφάνιση, αν και δεν είναι αρκετή, είναι το γεγονός πως η ομάδα μας ουσιαστικά έδινε το πρώτο της παιχνίδι. Για να είμαι ειλικρινής μου θύμισε πολύ την περσινή πρεμιέρα με τον Άρη, που είχαμε τον ίδιο κόσμο, την ίδια μέτρια προς κακή απόδοση, δεν κάναμε ευκαιρίες, με τη διαφορά ότι τότε ευτυχήσαμε να προηγηθούμε στο σκορ και να μας «μείνει». Από το πρώτο λεπτό φάνηκε πως θα είναι δύσκολο βράδυ, είναι από αυτά τα ματς που διαισθάνεσαι από την σέντρα ότι κάτι δεν πάει καλά. Αν και στο μεγαλύτερο διάστημα είχαμε κατοχή της μπάλας, απ’ εκεί και πέρα το...χάος! Αν υποθέσουμε κιόλας πως την Τετάρτη θα χάσουμε το ματς στα χαρτιά, τότε αυτό μας φέρνει στην Τρίτη αγωνιστική στο Τάσος Μάρκου με 0 βαθμούς και την ψυχολογία ίσαμε τη στάθμη του νερού στο φράγμα του Κούρρη.

Μπαίνοντας σπίτι, φύλαξα το εισιτήριο διαρκείας μου έτσι ώστε να το βρίσκω εύκολα στο επόμενο εντός έδρας παιχνίδι. Το βλέμμα μου καρφώθηκε στο φετινό σλόγκαν «Ένα όραμα, μία ιδέα, μία ομάδα». «Όραμα να διασυρόμαστε από την Πιτσιλιά μέσα στο σπίτι μας;» σκέφτηκα. Μετά συνειδητοποίησα πως το σλόγκαν αυτό μπορεί να ισχύει πέρα για πέρα και να αντιπροσωπεύει όλους εμάς που αγαπάμε με τρέλα αυτή την ομάδα, αλλά δεν ξέρω αν οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές και λοιποί που απαρτίζουν την ομάδα (κυρίως οι ξένοι) έχουν επίγνωση του βαθιού νοήματος που κρύβει. Σαν μαθηματική εξίσωση, η τελευταία λέξη του σλόγκαν είναι η απαραίτητη για να υλοποιηθεί το όραμα και να ζήσουμε το όνειρό μας. Η ΟΜΑΔΑ. Δεν εννοώ πως δεν έχουμε ομάδα, αλλά πως δεν έχουμε ΟΜΑΔΑ. Ψυχή, αγάπη για τη φανέλα, πείσμα, πίστη, τσαμπουκά, μαγκιά. Σήμερα δεν είχαμε κάτι από αυτά. Ο κόσμος της ΑΕΚ δεν είναι αχάριστος, αλλά ούτε και χαζός. Μας υποσχέθηκαν το κάτι παραπάνω και απαιτούμε να δούμε αυτό το κάτι παραπάνω. Προσωπικά μιλώντας, ευχαριστημένος θα είμαι όταν αυτή η ομάδα με κάνει να ξεχάσω τον Κίγκσλει, τον Αυγουστή, το Ράζιτς, το Ρέυ, τον Μπα, το Σισέι, ακόμα και τον Ολισέι!

Για να δούμε λοιπόν τι δεν πήγε καλά με την ομάδα μας...
---> επιθετική ανυπαρξία χωρίς υπερβολή. Δεν ξέρω αν πρόκειται για ανικανότητα του Νουαφόρ, για λάθος σύστημα, ή για έλλειψη πλαισίωσής του από δεύτερο επιθετικό. Το μόνο που ξέρω είναι πως την αντίπαλη περιοχή την προσεγγίζουμε μόνο από στημένα, πόσο μάλλον τα αντίπαλα δίχτυα.
--->Αναξιόπιστα γκολπόστ. Δε νομίζω ότι χρειάζεται να δούμε κάτι άλλο για να κρίνουμε την αξία του Μπόμποκ. «Enough is enough» που λένε κι οι Άγγλοι. Ειδικά από τη στιγμή που υπάρχουν ακόμη δύο επιλογές, καιρός είναι να πάρουν την ευκαιρία τους.
---> Φαντασία στο παιχνίδι. Μηδέν στο πηλίκο. Όαση στην έρημο ήταν ο Χάρης, ο Ατόρνο, ο Μοσελίν, άντε κι ο Μεσίκα. Οι υπόλοιποι προβλέψιμοι, επιπόλαιοι με πολλά λάθη. Για αρκετούς από αυτούς ξέρω πως μπορούν για πολύ καλύτερες εμφανίσεις, το έδειξαν και στα φιλικά, για άλλους όμως ειλικρινά άρχισα να αμφιβάλλω...Ας μη ξεστομίσω όμως ονόματα καθώς όντως είναι πολύ νωρίς.
---> Ανύπαρκτο Teamwork. Αυτοματισμοί, αλληλοκάλυψη, τίποτα δεν είδαμε. Αντίθετα, ειδικά μετά το γκολ παίζαμε αγχωμένα, χωρίς πλάνο και χωρίς το χαρακτήρα μεγάλης ομάδας που μπορεί να αλλάξει τα εις βάρος της δεδομένα. Αφήσαμε τους αντίπαλους να "κεντάνε",με αποτέλεσμα να μας διασύρουν και να πετύχουν μια από τις σημαντικότερες νίκες στην ιστορία τους και ταυτόχρονα μία από τις ντροπιαστικότερες ήττες στη δική μας. Τους «αναστήσαμε» κι αυτούς...

Όσον αφορά την τακτική της ομάδας μας, πώς μπορούμε να ονομάζουμε 4-3-3 ένα σύστημα στο οποίο μόνο ο Νουαφόρ ήταν στην κορυφή, ξεκομμένος και χωρίς βοήθειες; Για μένα το χθεσινό σύστημα ήταν 4-5-1 από το πρώτο μέχρι το 90ό λεπτό. Γι αυτό και δίκαια χάσαμε, γιατί δεν απειλήσαμε καθόλου, αντίθετα απειληθήκαμε πάμπολλες φορές. Όχι πως η ΑΠΕΠ ήταν κάτι το ιδιαίτερο, απλά ήταν πιο ομάδα και δεν έκανε ατομικά λάθη. Ήταν διαρκώς συγκεντρωμένη στο παιχνίδι της, έχοντας ένα σταθερότατο τερματοφύλακα.

Κάποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι πολύ νωρίς για να αρχίσουμε την κριτική και ότι η ομάδα θα δέσει, θα αποκτήσει ομοιογένεια και θα μας προσφέρει τις χαρές που επιζητούμε. Όμως πανάθεμά με, η ΑΠΕΠ πώς κατάφερε να δέσει μια ντουζίνα ποδοσφαιριστές και κοτζάμ ΑΕΚ ακόμα θέλει χρόνο; Μήπως φταίνε οι πολλές προσθαφαιρέσεις στο ρόστερ μέχρι την τελευταία στιγμή; Μήπως φταίει το ότι δεν παίζουν με την ψυχή τους; Μήπως δεν έγινε σωστή προετοιμασία; Κάποιοι πρέπει να βρουν γρήγορα την απάντηση στα ερωτήματα αυτά, και σε άλλα τόσα που απασχολούν τους ΑΕΚτζήδες, και να δώσουν άμεσες λύσεις. Φάγαμε το χαστούκι νωρίς, ευκαιρία να διορθώσουμε κιόλας νωρίς αυτά που διορθώνονται. Γιατί αν δε διορθώνονται τότε δεν έχει αξία καν να συζητάμε. Ξέρω πως θα έρθουν καλύτερες μέρες και πως θα νιώσουμε και πάλι περήφανοι για την ομάδα μας, απλά δεν ξέρω πότε. Όσο νωρίτερα, τόσο καλύτερα. Σκληρή δουλειά, πίστη στις δυνατότητές μας, διόρθωση των αγωνιστικών λαθών από το επόμενο παιχνίδι. Τίποτα δε χάθηκε αν συνέλθουμε άμεσα!

Το φετινό πρωτάθλημα θα είναι πολύ ανταγωνιστικό και όλοι θα χάνουν βαθμούς από όλους και αυτό είναι κάτι που με κάνει να νιώθω κάπως καλύτερα. Η αλήθεια όμως είναι πως δεν πρέπει να κοιτάμε τους άλλους αλλά τη δική μας ομάδα. Οι δηλώσεις του προπονητή μας είναι το μόνο που με κάνει να αισιοδοξώ για τη συνέχεια: «περίμενα καλύτερο ξεκίνημα όμως αυτή η ομάδα έχει δυνατότητες και θα το δείτε σύντομα».

Στα θετικά της βραδιάς ήταν η πολύ καλή οργάνωση με τα χαρτάκια στα καθίσματα, η αθλητοπρεπής συμπεριφορά των πολιτισμένων οπαδών μας και η επανέκδοση του περιοδικού «ο ΑΕΚτζής».

Υ.Γ1: Μπράβο στον κ.Ηλία για την πολύ καλή διαιτησία.
Υ.Γ2: Η ομάδα μας χρειάζεται όσο ποτέ άλλοτε. Ας μην την αφήσουμε μόνη.

.






.