After-match: Τα δώρα του Τσέχου

Αυτό που συμβαίνει φέτος με την ομάδα μας είναι απίστευτο. Για ακόμα μια φορά δεν μπορούμε να κρατήσουμε το σκορ όταν προηγούμαστε και κάτι που επαναλαμβάνεται δεν μπορεί να είναι τυχαίο. Έχει λεχθεί πολλές φορές σε αυτό το ιστολόγιο πως η ομάδα παίζει μόνο για 70 λεπτά ποδόσφαιρο. Ακόμα και με τις μεταγραφές που έγιναν, μπορεί να βελτιωθήκαμε σε θέμα φυσικής κατάστασης, αλλά εξακολουθούμε από το 70 και μετά...

...να παίζουμε «κουτουρού». Το γκολ που δεχθήκαμε άλλαξε την ψυχολογία μας και αυτό φαινόταν στις κινήσεις των ποδοσφαιριστών μας. Απελπισμένες καμινάδες από την άμυνα και αβίαστα λάθη ροκάνισαν το χρόνο και διατήρησαν το σκορ. Είχαμε σχεδόν μισή ώρα παιχνιδιού για να αντιδράσομε κι όμως δεν το κάναμε.

Η ευθύνη των παικτών

Για μένα οι περισσότεροι παίκτες δε φταίνε σε τίποτα γιατί είδαμε όλοι πως κατά διαστήματα, κυρίως στο πρώτο ημίχρονο, βλέπαμε μια ΑΕΚ που δεν αξίζει τον υποβιβασμό.
Ο αρχηγός μας όμως, Πάβελ Περγκλ, δυστυχώς δε φάνηκε αντάξιος των περιστάσεων και με δύο λάθη του, χάρισε ισάριθμα τέρματα στη Δόξα. Ο εκπληκτικός Σερτζιάο νίκησε κατά κράτος τον Τσέχο. Έναν τέτοιο ογκόλιθο θα ήθελα στην ΑΕΚ. (βασικός και αναντικατάστατος στην ομάδα μου του fantasy-football) Με απογοήτευσαν επίσης οι Κίσσι, Μοσελίν και Μεσίκα. Ο Ντα Σίλβα ήταν φανερό πως δεν ήταν στη μέρα του, περιμένουμε πολλά περισσότερα από αυτόν.

Αποκάλυψη
Αναφέρομαι στον Κούλλη Παύλου, που δεν το κρύβω πως δεν είμαι θαυμαστής του. Με διέψευσε παίζοντας καταπληκτικά και αναστατώνοντας την άμυνα της Δόξας πολλές φορές, πέτυχε ένα εκπληκτικό σε εκτέλεση γκολ με μαεστρία σέντερφορ, κέρδισε ένα πέναλτι και έδωσε τα πάντα στο γήπεδο παρά τα κάποια επιπόλαια λάθη που έκανε. Βγάζω το καπέλο και στους Τικίνιο, Βέιγκα και Άμπραχαμ, που παλεύουν λες και είναι βγαλμένοι από τις ακαδημίες της ομάδας.

Η ευθύνη του προπονητή

Το να αφήνει εκτός τον Παπόε, έναν παίκτη που δεν έχασε σχεδόν παιχνίδι μέχρι τώρα, τον καλύτερο μας ίσως παίκτη σε σταθερότητα απόδοσης, είναι ανεξήγητο. Ο Παπόε είναι σχεδόν απροσπέλαστος στα μετόπισθεν κι όμως προτιμήθηκε ο Μεσίκα. Επίσης έμεινε έξω άλλος ένας σπουδαίος για εμένα παίκτης, ο Κάσιο. Η ώρα που αποφάσισε να τον ρίξει στο παιχνίδι δεν του έδωσε ευκαιρία να διακριθεί ή να προσφέρει, αν και επιτέλους τον έβαλε στη σωστή θέση. Επίσης δεν μπορώ να καταλάβω την αλλαγή του Ξενοφώντος στο 92! Αφού θέλαμε το τρίποντο πάση θυσία, ο προπονητής όφειλε να ρισκάρει νωρίτερα.

Η επίθεση μας βελτιώθηκε σε μεγάλο βαθμό αφού δημιουργούμε αρκετές ευκαιρίες. Δυστυχώς όμως μας τα χάλασε η άμυνα και σε αυτό ευθύνεται (εκτός από τον Περγκλ) και ο προπονητής ο οποίος στα τελευταία παιχνίδια βάπτισε αμυντικούς τους Κάσιο και Μέγκαχεντ, τοποθετώντας το Βέιγκα στα πλάγια αντί στο κέντρο της άμυνας και αφήνοντας έξω τον Παπόε αλλά ακόμα και το Μηνά που είναι η ψυχή της ομάδας.

Η συνέχεια

Για δύο συνεχόμενα παιχνίδια η ομάδα δεν παίρνει το τρίποντο από λεπτομέρειες, αλλά και από έλλειψη συγκέντρωσης και ψυχολογίας, κυρίως στο δεύτερο ημίχρονο. Είμαι πεπεισμένος πως θα νικήσουμε άνετα την Αλκή στη Λάρνακα, αλλά δεν ξέρω αν αυτό θα είναι αρκετό για να ψαλιδίσει τη διαφορά. Ας ελπίσουμε πως οι άλλες ομάδες που εμπλέκονται θα έχουν απώλειες γιατί πλέον, κακά τα ψέματα, εξαρτόμαστε σε μεγάλο βαθμό από τα δικά τους πόδια.

Ενδιαφέρον

Ένα ενδιαφέρον στατιστικό είναι το γεγονός πως τα τέσσερα τελευταία τέρματα που έχει πετύχει η ΑΕΚ έχουν σημειωθεί από νεοαποκτηθέντες, γεγονός που αποδεικνύει πως ήταν πετυχημένες οι μεταγραφικές κινήσεις. Όμως πρέπει να συνεχίσει η ενίσχυση με τουλάχιστον ακόμη έναν φορ περιοχής. Δεν πρέπει να τα παρατήσει τώρα η διοίκηση λέγοντας πως έχουν όλα τελειώσει, αλλά να δυναμώσει κι άλλο την ομάδα κάνοντας ότι περνάει από το χέρι της για ποιοτική ενίσχυση που ίσως να συνεπάγεται και σωτηρία. Ένας φίλος, μη ΑΕΚτζής, που παρακολούθησε το παιχνίδι από την τηλεόραση, μου είπε αργότερα πως η ΑΕΚ με το υφιστάμενο υλικό, αν το είχε από την αρχή της περιόδου θα έμπαινε άνετα τετράδα, ίσως και πιο πάνω. Δεν ήξερα αν έπρεπε να χαρώ ή να λυπηθώ...

Διαιτησία

Έκπληκτος έμεινα με την αντιμετώπιση της διαιτησίας καθώς ήταν πρωτοφανές ο τρόπος που έσπρωχνε την ομάδα μας, όποτε μπορούσε ώστε να πάρουμε τη νίκη. Ας αναφερθώ μόνο στις καθυστερήσεις του παιχνιδιού, όπου ο διαιτητής κράτησε 2 σχεδόν λεπτά περισσότερα από όσα έδειξε. Μετά και από αυτό, μπορούμε να λέμε χαριτολογώντας πως «ακόμα και με τη βοήθεια της διαιτησίας δεν κερδίζουμε!»






.