Από Σιάλκε σε Ομόνοια ... κρίσιμη καμπή

Έχοντας αγωνιστεί στους μισούς αγώνες στο Europa League και σε έξι αγώνες πρωταθλήματος, είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να γίνει μια μίνι αξιολόγηση της ΑΕΚ ενόψει της δύσκολης συνέχειας.  Πώς αξιολογείται η μέχρι τώρα πορεία στο πρωτάθλημα;  Πόση ικανοποίηση πρέπει να υπάρχει για τις εμφανίσεις στο Europa League;

Έχουμε ήδη διανύσει περίπου το ¼ της κανονικής διάρκειας του πρωταθλήματος συγκεντρώνοντας 9 βαθμούς με 2 νίκες, 3 ισοπαλίες και 1 ήττα.  Εάν υποθέσουμε ότι θα συνεχιστεί το ίδιο μοτίβο και στα υπόλοιπα παιχνίδια, η ομάδα μας θα συγκεντρώσει γύρω στους 36 βαθμούς, συγκομιδή που δεν είναι αρκετή για να μας μπάσει στην τετράδα.  Είναι αλήθεια πως μπορούσαμε για ακόμα 2 με 3 βαθμούς στα μέχρι τώρα παιχνίδια.  Κακά τα ψέματα, όταν θέλεις να ονομάζεσαι μεγάλη ομάδα, τότε πρέπει να κερδίζεις αντιπάλους σαν τη Σαλαμίνα, τον Ολυμπιακό, την ΕΝΠ…  Οι λόγοι για τις απώλειες αυτές είναι λίγο-πολύ γνωστοί και προβληματίζουν όλους μας. 

Κατ’ αρχήν η ομάδα μας δείχνει να υστερεί σε θέμα φυσικής κατάστασης, με εξαίρεση 2-3 παίχτες που βγάζουν όλο το 90λεπτο με το ίδιο πάθος και τρεξίματα.  Την ευθύνη για την κούραση και τη στατικότητα που παρουσιάζει η ομάδα την έχει όχι μόνο η ταυτόχρονη συμμετοχή σε δύο θεσμούς, αλλά επίσης και ο τρόπος εκγύμνασης του έμψυχου δυναμικού.  Οι πολλοί τραυματισμοί είναι μια δικαιολογία που χρησιμοποιεί ο Τον Κάανεν κάποιες φορές για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.  Δυστυχώς όμως κι ο ίδιος πέφτει σε αντιφάσεις όταν τη μία μέρα δηλώνει πως έχει 22 ισάξιους ποδοσφαιριστές και την άλλη ρίχνει το μπαλάκι στους σοβαρούς τραυματισμούς για το αρνητικό αποτέλεσμα. 

Έστω όμως κι αν όντως έχουμε πάμπολλους τραυματισμούς αμυντικογενών ποδοσφαιριστών φέτος, το ερώτημα που χρίζει συζήτησης είναι το γιατί.  Γιατί τόσοι τραυματισμοί;  Γιατί αποκτήθηκαν ποδοσφαιριστές με βεβαρημένο ιατρικό ιστορικό;  Γιατί αγωνίστηκε ο Μουρίγιο ενώ δεν ήταν έτοιμος;  Πολλά τα ερωτήματα που πρέπει να απαντήσει όχι μόνο ο προπονητής, αλλά επίσης το ιατρικό επιτελείο και κυρίως ο γυμναστής της ομάδας.  Αλήθεια, τι γίνεται με το φημισμένο γυμναστή που φέραμε από τη Βένλο;  Πώς ανέχεται τέτοια απόδοση από τους παίκτες μας;  Τελικά κάποιος ειδικός θα πρέπει να μας ενημερώσει κι εμάς αν μία ομάδα αποκτά περισσότερες αντοχές και δύναμη μέσω των προπονήσεων, ή μέσω των ημερών ξεκούρασης.  Έχει βουήξει η Κύπρος για τα πολλά ρεπό που δίνονται στους παίκτες μας αλλά και για τα ξενύχτια που κάνουν συχνά όλοι μαζί, παίκτες και διοίκηση.  Δε γνωρίζω αν αληθεύουν τα πιο πάνω, αλλά όπου υπάρχει καπνός λένε, υπάρχει και φωτιά.

Είμαι πεπεισμένος πως εάν στη συνέχεια του πρωταθλήματος παρθούν επαγγελματικά και αυστηρά μέτρα για να βελτιωθούν οι αντοχές μας και επιστρέψουν και οι τραυματισμοί, τότε θα μαζέψουμε πολλούς περισσότερους βαθμούς απ’ ότι στον πρώτο γύρο, αν και το πρόγραμμα του Β' γύρου είναι κάπως πιο δύσκολο κατά τη γνώμη μου.  Πρέπει να σοβαρευτούμε όσο είναι νωρίς.  Δε θα έχουμε ούτε ευρωπαϊκές υποχρεώσεις να μας «κουράζουν» και δε θα χωρούν δικαιολογίες του στυλ «έχουμε και το Europa League”.  Μια διοργάνωση στην οποία στεκόμαστε αρκετά καλά, αν εξαιρέσουμε το τελευταίο παιχνίδι με τους Γερμανούς.  Υπήρχε μεγάλη διαφορά δυναμικότητας, αν όμως η άμυνά μας δεν είχε τόσες απουσίες, πιστεύω μπορούσαμε να γλυτώσουμε 1-2 κομμάτια.  Η απουσία του Γκαρσία επίσης καθώς και το ντεφορμάρισμα του Πρίσο έχουν παραλύσει την ομάδα επιθετικά, γεγονός που δυστυχώς αποδεικνύει ότι στηριζόμαστε σε 2-3 παίκτες για να μας βγουν οι επιθέσεις.  Έχουμε δύο φορ από τους καλύτερους φορ περιοχής που δεν τροφοδοτούνται.  Γι’ αυτό αρχίσαμε να χάνουμε επαφή με τα δίχτυα.  Όσα πυρά κι αν μας ρίχνουν όμως για την πεντάρα, εμείς τους απαντάμε: «Όταν θα περάσετε κι εσείς ομίλους φροντίστε να μην φάτε τόσα πολλά».  Και τελειώνει το θέμα εδώ.   

Έχουμε ακόμη τρία παιχνίδια ιστορικά να δώσουμε και θα τα χαρούμε ισάξια, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα.  Οι υπόλοιποι δικαιούνται να αλλάξουν κανάλι.  Έτσι κι αλλιώς η αντιμετώπιση που έχουμε από τους δημοσιογράφους είναι σαν να αγωνιζόμαστε σε μια διοργάνωση υποδεέστερη του Ιντερτότο.  Πάλι είχαν πρώτη είδηση τα «μούτρα» του Λάρκου για τη διαιτησία και τρίτη-τέταρτη είδηση την ήττα της ΑΕΚ από τη Σιάλκε!  Θέλω να δω πόσο θα ασχοληθούν όταν μπει καμιά Ομόνοια-Ανόρθωση στους ομίλους….ΑΝ καταφέρουν να μπουν ποτέ…

Όσον αφορά το κυπριακό πρωτάθλημα, η ΑΕΚ ξεκίνησε τη χρονιά με ισχυρή ψυχολογία.  Στο πρόσωπο και τη συμπεριφορά των ποδοσφαιριστών μας έβλεπες την έκφραση του ότι δύσκολα μπορεί κάποιος να τους καταβάλει.  Μετά την πάροδο 2 μηνών, η ψυχολογία έπεσε κατακόρυφα και τα αποτελέσματα δίνουν το μήνυμα πως αυτή η ομάδα μπορεί να χάσει από τον οποιοδήποτε, και κυρίως μέσα στην έδρα της.  Αυτό είναι αδιανόητο και ντροπιαστικό κατά τη γνώμη μου.  Πρέπει η ψυχολογία των παικτών να ανεβεί, ίσως με τη βοήθεια κάποιου ειδικού, ίσως με κάποια καλή εμφάνιση και νίκη επί της Ομόνοιας, με κάποιο τρόπο τελοσπάντων πρέπει να ξαναπιστέψουν πως είναι οι καλύτεροι.  Είναι κρίμα να έχουμε ένα τόσο δυνατό ρόστερ, ίσως στα τρία καλύτερα του πρωταθλήματος κι όμως η βαθμολογική μας θέση να μην το δείχνει.

Εάν πάρουμε μεμονωμένα έναν-έναν τους παίκτες μας τότε μιλάμε για ένα αξιοζήλευτο ρόστερ.  Αν όμως τους βάλεις μαζί στο γήπεδο τότε θα δεις πως απουσιάζει το ομαδικό πνεύμα.  Εδώ και μερικές εβδομάδες πάψαμε να αγωνιζόμαστε σαν ομάδα.  Είναι στιγμές που οι ποδοσφαιριστές μας δίνουν την εντύπωση πως πρώτη φορά αγωνίζονται μαζί, μη γνωρίζοντας ο ένας το παιχνίδι και τις κινήσεις του άλλου.  Εδώ έχει την απόλυτη ευθύνη ο προπονητής.  Χρειάζεται περισσότερη δουλειά από όλους.  Υπήρχαν παιχνίδια πέρσι που ο Κάανεν τα κέρδισε «μόνος» του, φέτος τι έπαθε και νικιέται κατά κράτος από ένα Νίκκι και ένα Στιβ;

Οι πιο πάνω λόγοι με κάνουν να πιστεύω πως διανύουμε ένα κομβικό σημείο της φετινής πορείας μας και πως το παιχνίδι με την Ομόνοια τη Δευτέρα είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία και ίσως η τελευταία για τον πρώτο γύρο του πρωταθλήματος, για να αποδείξουμε πως δεν μας αποκαλούν τυχαία μεγάλη ομάδα.  Να αποδείξουμε πως απαιτούμε περισσότερα από τη φετινή χρονιά.  Να αποδείξουμε πως μπάλα παίζει κυρίως το μυαλό και όχι μόνο τα πόδια.  Να αποκτήσουμε πάι σπιρτάδα και τσαμπουκά.  Δεν έχασα την εμπιστοσύνη μου στην ομάδα, αντίθετα, πιστεύω πως η ΑΕΚ που όλοι γνωρίζουμε και πεθυμήσαμε να δούμε, μπορεί να νικήσει κατά κράτος την Ομόνοια και να κάνει ένα άλμα στις ψηλές θέσεις της βαθμολογίας.  Ακολουθούν παιχνίδια πιο βατά, με Αλκή και Άρη στα οποία πρέπει να πάμε με ενισχυμένη ψυχολογία.

Φυσικά το δευτεριάτικο παιχνίδι με το τριφύλλι θα έχει αρκετές ιδιαιτερότητες.  Πρώτον, ο Λάρκου θα βρεθεί αντιμέτωπος με την ομάδα που έπαιξε για τόσα χρόνια.  Δεύτερον, ο Μαρκάσα θα βρεθεί αντιμέτωπος με την ΑΕΚ για πρώτη φορά φέτος.  Τρίτον, η μέρα και ώρα του αγώνα που δε θα επιτρέψει τη μεγάλη προσέλευση κόσμου και για τις δύο ομάδες. Τέταρτον, η απουσία του Εφραίμ λόγω της πολυσυζητημένης αποβολής του στον προηγούμενο αγώνα. Τελευταίο και σημαντικότερο, έχει μεγάλο ενδιαφέρον το πώς θα αντιμετωπιστεί η Ομόνοια από τη διαιτησία μετά το «κλάμα» της προηγούμενης εβδομάδας για τη διαιτησία με την Αναγέννηση.  Κλάμα αδικαιολόγητο για εμένα αφού ο Εφραίμ έκανε μια βουτιά ισάξια σε θεατρινισμό με τις βουτιές Αλωνεύτη, Οκκά, Μακρίδη, Αβραάμ και άλλων.  Προετοιμαστείτε λοιπόν φίλοι μου για μία ευνοϊκή διαιτησία τη Δευτέρα υπέρ της Ομόνοιας και παραμείνετε ψύχραιμοι.  Εξάλλου αν παίξουμε την μπάλα που ξέρουμε, η φετινή Ομόνοια δεν μπορεί να μας νικήσει.  Θα ήταν καλό η διοίκησή μας να προβεί σε προειδοποιητική ανακοίνωση για τη διαιτησία του αγώνα με την Ομόνοια ότι δε θα ανεχτούμε να μη μας αντιμετωπίσει 50-50.

Όσο για την εντεκάδα, επιβάλλεται να αγωνιστούν οι πιο φρέσκιοι και ετοιμοπόλεμοι ποδοσφαιριστές και όχι οι καταπονημένοι και κουρασμένοι, όσο μεγάλα ονόματα κι αν είναι.  Ευχόμαστε όλοι να μην ξαναδούμε το σύστημα «λόμπας-κουτουρού» που είδαμε με την ΕΝΠ.