Μετρώντας τ’ άστρα

Κάποτε σκεφτόμουνα ότι όποιο αστέρι της ομάδας αποχωρήσει θα ξεχαστεί πολύ γρήγορα διότι αμέσως θα αντικατασταθεί από τη διοίκηση μ’ ένα νέο. Έτσι περνούσαν τα χρόνια και ξεχνούσαμε συνεχώς τα προηγούμενά μας αστέρια και ξαφνικά λατρεύαμε τα νέα. Κάθε χρόνο ένας νέος ποδοσφαιριστής γινόταν το ίνδαλμά μας και το όνομά του ηχούσε ρυθμικά από τις κερκίδες...

Ο Ίσα αντικαταστάθηκε με τον Μπα. Ο Μπα με τον Σισέ. Ο Σισέ με τον Καμάλ. Ο Καμάλ με τον Κινγκ. Ο Κινγκ;;; Αλήθεια, με ποιον αντικαταστάθηκε ο Κινγκ; Ποιος παίκτης κατάφερε να μας κερδίσει με τις αθλητικές του επιδόσεις αλλά και με τη συμπεριφορά του; Ποιος μας «ανάγκασε» να φωνάξουμε εκστασιασμένοι το όνομά του; Υπάρχει άραγε μεγαλύτερη επιβράβευση απ’ όταν η κερκίδα ηχεί το όνομα κάποιου παίκτη; Και γιατί εφέτος δεν έγινε αυτό;

Η φετινή ομάδα στερείται, μεταξύ άλλων και τον παίκτη αστέρι. Όχι, στο όνομα, αλλά στην ποδοσφαιρική προσωπικότητα. Εξάλλου και οι προαναφερθέντες παίκτες αστέρια ήταν λίγο-πολύ άγνωστοι στον περισσότερο κόσμο, αλλά κατάφεραν να μας κερδίσουν μεμιάς. Κανείς παίκτης τη φετινή χρονιά δεν εξελίχθηκε σε ηγέτη και κύριο εκφραστή αυτή της ομάδας. Κανείς δεν πήρε την ομάδα πάνω του όπως συνέβαινε τα προηγούμενα χρόνια. Έχω την ισχυρή άποψη ότι ένας κούκος όντως μπορεί να φέρει την άνοιξη. Όχι, ότι κρατεί το μαγικό ραβδί και μπορεί να τα κάνει όλα μόνος του, αλλά ένας και μόνο παίκτης με το πάθος και την προσωπικότητά του μπορεί να ξυπνήσει και τους υπόλοιπους. Μπορεί να τους προσδώσει πάθος και να τους τονώσει την αγωνιστικότητα. Εξάλλου, έτσι είναι που ξεχωρίζουν οι μεγάλοι παίκτες: έχουν το κάτι παραπάνω που τους κάνει ικανούς να κερδίσουν έναν αγώνα μόνοι τους. Έχουν κάτι μέσα τους που και οι συμπαίκτες τους παίζουν καλύτερα όταν αγωνίζονται μαζί τους. Ίσως θέλουν να αποδείξουν ότι είναι και αυτοί ισάξιοι τους, ίσως να παρασύρονται από τον ξέφρενο ρυθμό που δίδουν στον αγώνα, ίσως απλά το ποδόσφαιρο να γίνεται πιο ευχάριστο και διασκεδαστικό όταν αγωνίζονται δίπλα από αυτούς τους μεγάλους παίκτες.

Κάθε ομάδα έχει τα μέλη της που όλοι επιτελούν έναν σκοπό. Κάποιος είναι ο σοβαρός που δεν δέχεται αστεία, κάποιος άλλος είναι ο έμπειρος που νουθετεί, κάποιος είναι ο νεαρός που έχει θράσος, κάποιος είναι αυτός που συνέχεια μουρμουρά, κάποιος είναι ο αδύναμος κρίκος, κάποιος όμως είναι και αυτός που ξεχωρίζει! Αυτός που δεν ανέχεται την ήττα. Αυτός που δεν φοβάται στα δύσκολα. Αυτός που είναι ικανός να σηκώσει τους συμπαίκτες και την ομάδα του πάνω. Αυτός που όλοι σέβονται και αγαπούν!

Μπροστά στο φετινό οδυνηρό φαινόμενο των διαττόντων αστέρων, μου ‘ρχονται στο μυαλό τα λόγια του Κινγκ: Έχω ξεχάσει τι σημαίνουν οι λέξεις: «παράδοση», «απόσυρση», «απελπισία».




.